Alleen

Het gebeurd me de laatste tijd steeds vaker. Elke keer als ik ergens alleen ben ga ik me bedenken hoe dat straks aan de andere kant van de wereld gaat voelen. Wandelend door het bos naar mijn werk stel ik me voor dat ik in een jungle loop en in een doodnormale NS-sprinter vraag ik me af welke vlinders zich in mijn buik zullen ontpoppen als het landschap vanuit een vervoersmiddel straks niet bestaat uit koeien en platte weilanden.

30 september klinkt namelijk als herfst, het klinkt als ver weg. Maar dat is het helemaal niet! Ik begin me eigenlijk pas de afgelopen dagen te realiseren dat ik binnenkort opsta en tegen mezelf kan zeggen “Morgen ben ik in Australië”, en dat is fijn en eng tegelijk. Vooral omdat die ‘mezelf’ degene is waar ik het dan voorlopig heel lang mee uit moet gaan houden.

Ik ben nog nooit alleen op reis geweest, maar heb er wel al met veel mensen over gesproken. Ze zeggen allemaal verschillende dingen. Ik ga mezelf tegenkomen (“Hoi, aangenaam, dit is de echte Sabine, had je zo’n bitch verwacht? Dat dacht ik ook niet!”), ik ga heel veel mensen ontmoeten (Schijnbaar hebben meer mensen zo’n grote rugzak bij zich daar) en ik ga me ontzettend eenzaam maar wel heel vrij voelen. Sommigen kijken me aan alsof ze net een vogelspin doorgeslikt hebben en vragen zich met schreeuwende vraagtekens af waarom ik in godsnaam niemand meeneem, mijn moeder is doodsbang dat me iets overkomt en weer anderen vinden het ontzettend stoer.

Maar als ik alleen kan zijn in Nederland, dan kan ik dat toch ook ergens anders? Ik wordt wakker met dezelfde hartslag en dezelfde hersens en al helemaal dezelfde pannenkoek-bak-skills. Ik heb alleen mezelf, maar dat is behalve mega spannend misschien toch ook juist een geruststelling? Ik weet wie ik ben en wat ik kan en ik ben onderweg om er nog meer uit te halen dan er al in zit! Maar mag ik jullie wel huilend opbellen als ik dit, eenmaal daar, even vergeten ben? Alleen is namelijk maar zo alleen.