Azietralië

Hoi landgenoten!
Ik heb al lang geen blog meer geschreven. De Wifi groeide niet echt aan de bomen in de boerderij waar ik nu zit en alleen mijn telefoon had (veel te) duur internet. Daarom ben ik heel gelukkig dat ik, los van een foto'tje en kort berichtje hier en daar, eindelijk weer even een langer verhaal kan vertellen!

En jullie lezen de titel van mijn blog goed, er is niks mis met jullie ogen. Ik heb de laatste weken namelijk het idee dat ik me in plaats van in het prachtige Australië, eerder in een Aziatisch land bevindt. Waarom? Luister en huiver! Het begon allemaal bij de toffe pistolenboer. Die kerel die mij liet schieten met zijn geweer van een week geleden had geen werk meer voor me en verwees me door naar de boerderij van zijn 'mate'. Met mijn liefste glimlach belandde ik aan de keukentafel van de eigenaar van een fruitboomgaard en werd ik dezelfde dag nog aangenomen als plukker. Ik verliet mijn geliefde caravannetje en stapte een nieuw hoofdstuk van het farm-avontuur in; inclusief nieuwe slaapplek.

Op dit moment zit ik namelijk met mijn laptop op de bank in een alleenstaand huis. Een huis met een tuin, een keuken, een wasmachine, een flatscreen televisie, 3 kittens en een heel fijn bed. Wees niet bang, ik heb mijn toekomstige vrouw hier niet ontmoet en ben al helemaal niet overhaast gaan samenwonen. Al komt dat laatste wel dichtbij de waarheid. In dit mooie pand leef ik namelijk met 5 Taiwanese meisjes. Ze hebben allemaal zwart haar, spreken gebrekkig Engels en eten elke dag rijst of noodles. Ik ben de enige Europeaan, lunch in mijn eentje met pindakaasboterhammetjes en met mijn 1 meter 85 steek ik torenhoog boven hen allen uit.
Ondanks al deze verschillen hebben we echter 1 ding gemeen: we werken allemaal voor dezelfde boerderij. Het gebouw is van de eigenaar en we zijn zonder er zelf voor gekozen te hebben samengebracht als arme studenten in een kraakpand.

Tijdens de eerste paar dagen was deze hele situatie vreemd en vermoeiend. Ik voelde me vaak eenzaam wanneer zij Chinees/Mandarijn met elkaar spraken. Ze lachten om grapjes die ik niet begreep en vonden mijn Nederlandse gewoontes maar raar. Ik voelde me een buitenstaander, een zwart schaap (of eigenlijk een witte in dit geval haha). Maar na regen komt zonneschijn (en in Australië is er blijkbaar altijd zonneschijn!) want de laatste dagen heeft er een omslag plaatsgevonden. Het is alsof ik door de zure appel heen heb moeten bijten en er nu een warme appeltaart klaarstaat. Van nature zijn ze namelijk allemaal heel verlegen, maar ze vertrouwen me nu helemaal en kruipen uit hun schulp. Met de dag praten ze meer Engels (of proberen ze het in ieder geval), maken we als groep steeds meer inside jokes en leren we elkaar meer over elkaars cultuur. Ik voel me een volwaardig lid van hun Asian-clan! Ze betrekken me bij alles, laten me hun -soms vreemde- eten proeven en leren me tientallen woorden in hun taal. Als je me voordat ik op reis ging had verteld dat ik in deze situatie terecht zou komen én het geweldig zou vinden had ik je voor gek verklaard. Zonder al te veel als een reclame te klinken: Het is een unieke manier om niet alleen meer over de Australische bevolking, maar ook de Aziatische cultuur te weten te komen. Ik kom er achter dat er bizar veel verschillen zijn die je niet kunt ontdekken als je thuis blijft en je er niet op deze manier in verdiept. Elk uur is er wel weer iets nieuws waar ik me over verbaas. Alle meisjes hebben Westerse namen gekregen omdat hun Taiwanese naam onmogelijk uit te spreken valt voor de baas. Op mijn beurt heb ik mijn naam met Chinese tekens leren schrijven. Ze hebben 'binnen-slippers' en 'buiten-slippers' en willen alles in huis continu brandschoon houden (goeie invloed op mijn troephoofd!). Ook lijkt het wel alsof ze in de hemel vooraan hebben gestaan toen God de schoonheid uitdeelde. Ze eten de hele dag door snoep, chips, koekjes en komen geen gram aan en zijn bovendien allemaal 10 jaar ouder dan ik, maar lijken qua uiterlijk 16.

Mijn Engels is goed, maar om met hen te kunnen communiceren moet ik het versimpelen. Als ik volledige zinnen spreek begrijpen ze het niet, dus ik vergeet even dat ik 6 jaar VWO en een semi-internationale opleiding heb gevolgd en zeg vol overtuiging: "Why you no want to work? You tired or you pain in arms?". Elke keer wanneer ik met mijn Australische baas praat, moet ik wel even oppassen dat ik weer naar juist Engels switch hihi. Ik pluk nectarines, perzikken en abrikozen voor hem, in the middle of nowhere. Het schijnt de beste boerderij te zijn van heel het land en volgensmij is dat niet eens lariekoek want de gang hangt, en staat vol met krantenartikelen en prijzen. Er mogen alleen maar vrouwen werken omdat die voorzichtiger met het fruit omgaan en roken is strikt verboden om de groei van zijn pareltjes zo veel mogelijk te bevorderen. De eigenaar neemt eigenlijk nooit niet-Aziaten aan (omdat ze blijkbaar zo'n brave attitude hebben en geen vragen stellen), dus het is ook nog een eer ook om er te mogen werken als Hollandsche Kaas. Naast mijn 5 Taiwanese matties zijn mijn collega's Thaise, Chinese en Birmaanse (is dat een woord?) meisjes. We hebben allemaal een fiets, inclusief fel-oranje bouwvakkershesje en helmpje (super onmodieus, maar o zo verplicht Down Under!) om elke ochtend naar werk te rijden gekregen en werken in door het werk verstrekte overalls en handschoentjes.

Het is fijn dat er zo goed voor ons gezorgd wordt, want de dagen zijn zwaar. In een hitte die kan oplopen tot 35-40 graden en met een tas vol fruit op onze borst die gevuld wel 30 kilo weegt, klimmen we onze laddertjes 8 uur per dag, 7 dagen in de week op en af, op jacht naar de mooiste vruchten. We hebben 30 minuten pauze waarin we kunnen zitten, maar daar blijft het bij. Mijn armen zitten vol met krassen en schrammen van de takken en daar komt ook nog eens bij dat ik hele heftige hooikoorts heb en dus helemaal gek wordt tussen de bomen op het land. Ten slotte is mijn geblesseerde enkel nog steeds niet helemaal genezen en met deze situatie ook niet echt heel blij. Een positief neveneffect is echter dat ik me nog nooit zo gezond heb gevoeld (spieren + beweging + stiekem vitamine C in de vorm van fruit snoepen + zonlicht - alcohol - sigaretten = superheld). Mijn gezicht telt duizenden sproetjes en tegen de tijd dat ik hier wegga ben ik denk ik een neger.
Ik verdien 13 dollar per uur, wat ongeveer 10 euro betekend en dat is best wel prima. Ik wil het 4-5 weken volhouden. Wanneer dit lukt zal dit betekenen dat ik een gezellig en super-apart en awesome kerstfeest ga vieren (12 Aziaten, 2 Australiërs en 1 Nederlander aan een grote tafel in de bloedhete zon vol met lekkernijen uit alledrie de verschillende landen) en dat ik genoeg geld heb om me geen zorgen meer te maken tot het einde van mijn reis.

Ik zal proberen foto's te maken van het huis en mijn werk (dit laatste zonder gesnapt te worden door de strenge baas), zodat jullie een beetje een visuele indruk krijgen bij dit gekke verhaal. Met mijn nieuwe vrienden op de foto gaan zal niet echt moeilijk worden, want de woorden "TAKE PICTURE" komen elke dag minstens 20x voorbij.

Zhai Gien! (= doei!)

PS: Ik ben trouwens bijna mijn identiteit verloren. Ik droom en praat in mijn slaap in het Engels en ook nog eens de gebrekkige Aziatische versie. Huilen!
PPS: Voor deze blog gebruikte ik de peperdure Wifi op mijn mobieltje. Dit ga ik niet elke dag doen, dus verwacht dus maar niet al te veel lange verhalen de komende weken!:)