Woodstock 2015

Woodstock 2015, dat is hoe ik deze blog genoemd heb, en niet zonder reden. Woodstock was een festival in de jaren 70 dat bezocht werd door veel hippies en andere open minded persoonlijkheden. Het waren dagen waarin je je hoofd leeg kon maken en kon genieten van alles dat god gemaakt (de aarde, de natuur, de mensheid) én verboden (de geestverijkende middelen) heeft. Dit gezegd hebbende, ik heb helaas nooit in die mooie tijd geleefd en heb het traditionele Woodstock nooit kunnen meemaken, maar de afgelopen dagen in Byron Bay kwamen voor mijn gevoel redelijk dichtbij. Ik kwam in dit Australische Oostkustplaatsje aan en het was liefde op het eerste gezicht. Ik ben er maar liefst 7 dagen gebleven en heb er zelfs mijn banenjacht even voor gestaakt. Ik heb nog steeds echt geld nodig, maar ik wilde mijn tijd op deze plek niet verpesten door er me constant zorgen over te maken. In iedere andere stad in Australië kan het me niet schelen, maar Byron was dat niet waard. Het was één van de tofste weken van mijn hele reis en ik ga hier vandaag dan ook met een brok in mijn keel weg. Om jullie enigszins te laten begrijpen wat mijn tijd hier zo fantastisch maakte zal ik er per dag over vertellen. Get ready for a long story!

Dag 1: de strand-rave.
Met wallen onder mijn ogen en een flinke portie hoofdpijn stapte ik op woensdagmorgen in de bus vanuit Surfers Paradise. Ik heb over deze stad geen blog geschreven omdat dit in één zin te beschrijven viel: Ik ging naar het strand, ik deed een kroegentocht waarbij ik een superlelijke gratis handdoek ontving, het leek op Las Vegas maar dan kleiner en nepper en mijn gehele 2 dagen waren niet extreem bijzonder. Zo, terug naar het betere verhaal: ik zat in de bus. Na 4 uur tegen de slaap gevochten te hebben en uit het raam gestaart te hebben veranderde het landschap. De droge, lange snelwegen die ik van Australië gewend was, veranderden in bossen en zacht drassig groen heuvel landschap. Er kwamen koeien in beeld en er stonden lifters langs de weg. Ze hadden allemaal dezelfde bestemming op hun kartonnenbordjes. De bestemming waar ik ook naar onderweg was. Het beloofde land: Byron Bay.
Ik had er al veel positieve verhalen over gehoord dus ik hoopte dat het niet tegen zou vallen. En dat deed het zeker niet. Eenmaal aangekomen was mijn moeheid spontaan verleden tijd. Ik keek uit het busraam met een enorme glimlach op mijn gezicht. Ik zag mensen met dreadlocks op blote voeten op straat en jammende gitaristen op de stoeprand. Ik rook de geur van verse koffie, fruitsmoothies en wierook. Ik hoorde honden blaffen en kinderen lachen. Ik kon niet wachten om uit dit verdomde voertuig te stappen.
En toen ik dat eindelijk deed werd ik spontaan verwelkomd door een meisje met tattoos en paars haar. Ze had haar -met geverfde bloemen bedekte- busje meegenomen en bood me aan me naar mijn hostel te brengen. Dit begon al goed! Na een korte omweg, omdat ze me een rondleiding wilde geven, kwam ik aan in The Arts Factory. Mijn tijdelijke thuis. Ik had er in principe maar 4 nachten geboekt, maar in al mijn enthousiasme waardeerde ik mijn verblijf toen meteen al op naar een week.
Het Arts Factory-complex stond midden in de natuur en diende vroeger als een meditatietuin en opnamestudio voor artiesten. Om het gebouw heen, dat als woonkamer, receptie en keuken diende, midden tussen alle bomen en planten in stonden tenten en tipi's. Ik zelf kwam ook in een soort tent-huisje terecht, waar een vlondertje bij kwam en dat uitkeek op een meer. Dit hostel was bijna geen hostel meer te noemen. Er was een zwembad, een bioscoop, een eigen café en bierbrouwerij, volleybalveld, hangmatten en zitzakken, pooltafels en overal felgekleurde geverfde muren. Dit alles was omgeven door palmbomen, bloemen en er liepen overal kalkoenen, papegaaien, hagedissen en kippen rond. Bovendien zouden er elke dag artistieke en sportieve workshops te volgen zijn (die ik uiteraard allemaal geprobeerd heb), maar daarover later meer.
Ik leerde meteen wat gezellige mensen kennen en kwam erachter dat iedereen het over een geheim feest had wat die avond op een afgelegen gedeelte van het strand zou plaatsvinden. Ik kocht de allergoedkoopste fles rode wijn die ik kon vinden (3 euro jeej!) en samen deden we wat spelletjes om in de mood te komen. Ik introduceerde het Sabbaba-spel dat ik met mijn Israëlische vrienden in Brisbane speelden (zie vorige blog) en dat werd ook goed ontvangen.
Toen het tijd was dumpte iedereen zijn slippers in het hostel, aangezien we die toch niet nodig zouden hebben op het strand en dit soort feesten bekend stonden als ''slipper-verdwijn-party's'' (enerzijds omdat mensen ze verliezen, anderzijds omdat ze worden gestolen door mensen die hun slippers weer zijn verloren en een nieuw paar nodig hebben). Ik hoorde hier echter iets te laat over, dus had mijn slippers bij aankomst nog aan. We waren door een jongen in een busje naar het strand gebracht en hij bood aan om terug te rijden en mijn flipflops bij de receptie van The Arts factory achter te laten. Top, de nacht kon beginnen.
Na een korte strandwandeling hadden we de locatie gevonden. Het was pikkedonker en het enige wat te zien was waren de vele lichtstaafjes die mensen als armbandjes en kettingen om hun lichaam hadden gehangen. Er klonk psychedelische dubstep uit de speakers en iedereen danste uitzinnig. Ook waren er vuurspelers die voor de nodige entertainment zorgden. Tussen de nummers door liepen we af en toe naar de zee om onze voeten in het warme water te dippen en naar de sterren te kijken. De politie kwam nog heel even langs, maar vroeg enkel om het vuil na afloop op te ruimen. Zelfs zij zijn hier dus blijkbaar heel relaxt! Al met al was het een heerlijk feest (en gratis whoei!) en het was pas afgelopen toen de zon opkwam.
Toen ik diezelfde ochtend nog langs de receptie liep om mijn slippers terug te vragen bleek dat ze er niet meer waren. Gestolen door de buschauffeur? Kwijtgeraakt? Geen idee. Ik besloot dat dat iets was om 'de volgende dag' uit te zoeken en ging naar bed.

Dag 2: het goede voorbeeld.
Wat gisternacht technisch al begon als dag 2, vervolgde zich ergens tegen 13:00 's middags toen ik wakker werd getrommelt door een djembéworkshop op het terrein. Het was al te laat om mee te doen, dus ik besloot te gaan ontbijt-lunchen. In de keuken kwam ik een meisje tegen waar ik begin dit jaar in Nieuw-Zeeland een gezellige dag mee heb gehad. Grappig om haar hier weer tegen te komen! We aten ons broodje en praatte bij. Helaas vertrok zij de volgende dag terug naar Duitsland, was dit haar laatste dag in Australië en konden we niet veel meer tijd doorbrengen, maar het was toch leuk een bekend gezicht te zien.
Ik voelde me ondanks het feest van vannacht verbazingwekkend energiek en besloot een wandeling door het dorp te gaan maken. Dit had ik immers, buiten mijn korte rondleiding in het bloemenbusje, nog helemaal niet gezien. Ik struinde wat langs de winkeltjes en had heel veel moeite mijn portemonnee in bedwang te houden. Overal waren leuke sieraden en kleren, maar ik moest sterk zijn! Het viel me ook op hoe vriendelijk en liefdevol mensen hier met elkaar omgaan. Niks is gek, en iedereen wordt in z'n waarde gelaten. Zo zag ik een opa die midden op straat danste en iedereen die langs hem liep een "magische dag" toewenste. Ook waren er veel straatartiesten en mensen die op de stoep op hun kleedje zaten te chillen in kleurrijke harembroeken. Bovendien groeten veel vreemden elkaar hier op straat. Dit was in het begin wel even wennen, maar aan de andere kant laat het me ook realiseren hoe jammer het is dat dit thuis nooit meer gebeurd. Het onderlinge respect hier kan worden gezien als een groot voorbeeld voor ons. Misschien zou iedereen een thuis wel een stuk vrolijker zijn als we zo met elkaar om konden gaan!
Er werd in Byron net zoals in de jaren 70 ook veel geprotesteerd. Hier was en kioskje midden in het dorp voor opgezet waar mensen hun donaties konden doen. Best grappig om te zien hoe serieus de locals hun protesten nemen door oldskool posters te knutselen en en papiertjes uit te delen. Een greep uit de onderwerpen waar mensen zich op dit moment hard voor maken: "Maak wiet legaal", "Recycelen deel van de wet maken" en "Breng de trein naar Byron Bay om de hoeveelheid auto's terug te dringen". Allemaal mooie dingen en allemaal onderwerpen die heel typisch voor dit dorp zijn, als je het mij vraagt. Na een middagje rond te hebben gekeken, at ik een lekker zakje instant noodles als avondeten (lekker ongezond, maar vanwege de lage prijs écht backpackersvoedsel!) en chillde nog wat met mijn vriendengroepje in het hostel. Ook liep ik nog een keer naar de receptie om naar mijn slippers te vragen. Helaas waren ze (nog) niet teruggebracht door de mysterieuze buschauffeur van de avond ervoor. Zou hij ze zelf hebben gehouden?

Dag 3: koekje erbij?
Dag 3 heb ik niet in Byron doorgebracht maar in een dorpje in de buurt genaamd Nimbin. Samen met twee meiden van de vriendengroep uit het hostel deed ik een dagtripje. We werden 's ochtends opgepikt in een enorme regenboogbus genaamd ''Grasshopper". Deze naam slaat op het gras (oftewel: wiet) waar Nimbin bekend om staat. Veel backpackers gaan ernaartoe om wietkoekjes te proberen, en dat wilden wij ook zeker doen. Ik heb in Nederland natuurlijk al het nodige geprobeerd, maar het leek me ook wel eens leuk om het in zo'n warm land in deze omgeving (waar zoveel geschiedenis en cultuur rondom dit onderwerp bestaat) te doen. Het plaatsje was 2 uurtjes rijden verderop dus we hadden de tijd om in de sfeer te komen. De regenboogbus was voorzien van speakers waaruit happy reggea-muziek klonk en doordat de wielen redelijk krakkemikkig waren was het alsof we in een losgeslagen achtbaan door de heuvels reden. Whoohoo!
Nimbin was niet erg groot. Het centrumpje bestond uit 1 straat waar alles om te doen was. Samen bekeken we alle winkels en huisjes, maakte heel veel grappige foto's met alle wiet-souvenirs en praatten met gekke locals. Ik raakte in gesprek met een handlezeres die vertelde dat ze zo'n fan was van Nederland in het Eurovisie-songfestival. Ik moest haar helaas vertellen dat ik er niet zoveel van af wist (ik vind het eerlijk gezegd een bout-programma), maar kreeg toch een knuffel omdat ik "Uit dat mooie landje met die goede artiesten" kwam. Net toen we ons begonnen af te vragen waar ze die koekjes toch verkochten werden we aangesproken door een oude vrouw. Ze bood ons haar handeltje aan en vertelde dat we met haar een steegje in moesten komen. Het moest zo stiekempjes omdat in Australië en dus ook Nimbin, ondanks de hele hype, wiet nog steeds illegaal is. Er loopt af en toe best wat politie rond, dus oppassen is nog steeds van belang. We volgden de dame trouw en kochten 6 koekjes. 2 voor ieder dus. Ze vertelde ons dat we maar moesten beginnen met een halve, en na een uurtje de effecten zouden optreden. We zochten een WC op, namen alledrie een helft en waren benieuwd wat er zou gaan gebeuren.
De tweede stop op de tour was een lunch-stop op een heuvel, waar we een BBQ hielden. Aangezien we er na het eten de 'koekjes-wacht-tijd' wel op hadden zitten, begonnen we iets te voelen. Ik voelde me niet ontzettend high, maar eerder extreem relaxt. Het leek alsof we zweefden over de hobbels in de weg en alle bomen zagen er mooier uit dan ooit. Starend uit het raam verzonk ik in de reggaemuziek van de bus. Tijdens het praten met mijn maatjes moesten we af en toe onafgebroken giegelen, maar verder waren we niet heel raar. Een rustige trip dus! Als allerlaatste tour-stop bezochten we een uitkijkpunt met een hele mooie waterval (die er door de koekjes uiteraard nóg mooier uitzag dan normaal) en daarna keerden we terug naar Byron Bay. We hadden met de tour een 'Gratis pasta-voucher' gekregen, maar deze was pas over een uur geldig en we hadden dus wat tijd te doden. Gelukkig was in het centrum een markt aan de gang, dit kwam als geroepen! Om de kraampjes heen waren akoestische optredens en circusacts die zorgden voor de nodige portie entertainment. Ook waren er veel hapjes die we konden proeven. Voorgerechtjes!
Toen het eindelijk tijd was voor avondeten kregen we in het desbetreffende restaurant als klap op de vuurpijl een gratis cocktail geserveerd. De ober vertelde ons dat we dit ''gewoon verdienden omdat we er mooi uitzagen". Nou, is dat niet aardig? Er waren aan tafel allerlei gekke spelletjes aanwezig, dus speelden we Jenga tijdens het eten. Ik kan je vertellen dat het best een uitdaging is om de speel-stenen niet in je drankje en op je bord te laten vallen hihi. Eenmaal terug in het hostel lagen we nog steeds na te genieten van de effecten van onze koekjes. Ik voelde me zo warm en relaxt dat ik bijna in slaap viel. Ik besloot voordat ik naar bed ging toch nog even langs de receptie te lopen voor mijn slippers, maar die waren nog steeds niet boven water. Ik hield de moed erin want ik wist dankzij de receptioniste inmiddels dat de desbetreffende mysterieuze buschauffeur Peter heette en ook in het hostel verbleef. Misschien kon ik morgen even langs zijn tent gaan als ik uit kon vinden waar hij stond.

Dag 4: stretchen en shaken.
Op dag 4 werd ik wakker vol energie. De koekjes hadden ervoor gezorgd dat ik superdiep en fijn had geslapen, dus ik was helemaal klaar voor een nieuwe dag! Na het ontbijt zou een workshop 'sieraden maken' beginnen en ik en mijn vriendinnetjes deden hier maar al te graag aan mee. We mochten een edelsteen (met bijbehorende spirituele betekenis)uitzoeken die we in een ketting zouden leren verwerken. Ik koos een lichtblauwe edelsteen met zwarte spikkeltjes (die 'bescherming en liefde of zoiets betekende) en we begonnen met priegelen. De klas werd gegeven door een aardige man die zijn leven aan sieraden had gewijd en over de hele wereld reisde om ze te verkopen. Dit zorgde voor vele interessante verhalen. De kosten voor de workshop waren op basis van donatie, dus je kon alles geven wat je wilde. Na een uurtje kletsen en werken hadden we allemaal onze eigen ketting klaar. Supercool! Ook was ik extra blij omdat de sieraden-man bevriend was met buschauffeur/slippersteler-Peter. Hij beloofde me morgen mee te nemen naar zijn tent. Een stap dichterbij het oplossen van dit mysterie dus haha. Inmiddels begon de zon door te breken dus dook ik in het hostel-zwembad. Daar ontmoette ik een jongen die me vertelde over een Yoga-workshop die over een uurtje gegeven zou worden. Ik had dit nog nooit gedaan en het leek me wel tof, dus waarom niet? We kleden ons om en liepen samen naar de plek waar het gegeven werd, waar we al snel verwelkomd werden door de geur van wierook in de lucht. De yoga-matjes lagen verspreid op het gras en de lerares zat er al helemaal klaar voor. We begonnen met een korte meditatiesessie en gingen vervolgens aan de slag. Ik leerde dat je bij yoga heel goed op je adem moet letten. Je kunt de onmogelijke strechposities waar je je soms in bevindt alleen maar volhouden door rustig en diep te blijven ademen en hierdoor raak je in een soort ontspanningstrance. Na afloop voelde mijn spieren los en waren mijn luchtwegen vrij. Het was een heel gek en fijn gevoel, zeker iets om vaker te doen dus!
Toen ik na de yoga-klas langs de receptie liep zag ik dat Jordy aan het inchecken was! Ik heb tot nu toe in mijn blogs mensen niet bij hun namen genoemd omdat ik toch vaak maar enkele dagen met ze optrek, maar Jordy is inmiddels een vaste factor in mijn reis aan het worden. Zoals je in voorgaande blogs kon lezen heb ik feestjes in Rainbow Beach met hem gevierd, hebben we met z'n tweetjes geprobeerd naar Fraser Island te liften en samen op de aardbeienboerderij gewerkt. Nu was hij dus ook hier en ik had hem gemist! Ik sprong in zijn armen voor een knuffel en we besloten vrijwel meteen dat we diezelfde avond maar weer eens de stoute schoenen moesten gaan aantrekken. Er was vannacht een silent disco op het strand (je weet wel, zo'n feest waarbij iedereen koptelefoons op heeft en dus met elkaar danst in wat voor de buitenwereld complete stilte lijkt) en dat leek ons wel wat!
Ik introduceerde Jor aan mijn vriendengroep in het hostel en samen gingen we op pad. Van een afstandje konden we het al zien. Groene, rode en blauwe lichtjes in de lucht. Dit waren de kleuren van de verschillende kanalen op de silent-disco-koptelefoons die ieder een ander genre muziek speelden en waar je dus tijdens het dansen uit kon kiezen. Doordat het pikkedonker was op het strand waren de koptelefoons het enige wat je kon zien en dit zag er van een afstandje heel leuk uit. Groen was techno en house, blauw was drum en bass en popmuziek en rood...tsja rood was all over the place en speelde de hele tijd vage liedjes. De DJ's voor iedere kleur stonden in een busje dat op het parkeerterrein van het strand gezet was en de koptelefoons hadden ontvangst tot aan een kilometer verder. Je kon dus dansen en lopen waar je wilde zonder de muziek te verliezen. Je kon zelfs in de zee gaan! Ik en mijn vriendjes waren voornamelijk ingeschakeld op het blauwe kanaal en de meest geweldige nummers kwamen voorbij. We gingen helemaal uit onze plaat (op de foto's die ik op mijn 'Sabine op avontuur-facebook-pagina' plaats is dat ook wel te zien, dus als je wil lachen om scheve gezichten, bekijk dat album vooral, haha). Enkele uurtjes later waren we zelfs helemaal afgepeigerd van het springen en hopsen. Heerlijk!
Voor het laatste nummer werden alle koptelefoons blauw en verzamelden we met alle disco-ers voor het busje in een cirkel. Iedereen stond arm in arm en zong keihard mee met "The circle of life'' van The Lion King. Een beter lied om een band met een stelletje vreemdelingen te scheppen bestaat volgensmij niet.
Helemaal uitgelaten liepen we samen terug naar het hostel en hielden een afterparty. We waren door al dat swingen behoorlijk wat energie verloren en hadden allemaal veel honger. De oplossing? Iedereen legde wat snacks op tafel en samen sloten we al vretend de avond af.

Dag 5: trommelfeest.
Vandaag stond er wederom een djembéworkshop (zie dag 2) op het programma. Ik had de keus om er opnieuw door wakker gemaakt te worden óf mee te doen en zelf mensen wakker te trommelen. Ik koos voor de laatste optie. De klas werd gegeven door een vrolijke Indiaan die ons een aantal ritmes leerden. Samen maakten we de hele ochtend muziek.
Na de lunch besloot ik een paar telefoonnummers van boerderijen in de buurt te bellen voor werk. Helaas zonder succes. Bovendien had de sieraden-man me die middag meegenomen naar Peter/buschauffeur/slipper-man's tent. Hij zei dat hij geen idee had waar mijn slippers waren en kon zich de hele avond niet eens herinneren. Wat een flapdrol, ik was gefrustreerd.
Gelukkig duurde mijn negatieve gevoel niet lang, want Jordy kwam samen met een ander hostelvriendinnetje op het idee om naar de Byron Bay vuurtoren te gaan wandelen. Dit zou een tocht van 1,5 uur heen en 1,5 uur terug langs de kust op een berg omhoog inhouden. Lekker inspannend en dus goed om mijn hoofd leeg te maken! Op sommige stukjes was er zeewater over het strand gestroomd en nam Jordy ons op z'n rug naar de overkant. Het was een gezellige wandeling en het uitzicht op het einde was alle moeite dubbel en dwars waard. We bekeken de zonsondergang met thee uit een thermoskan die we hadden meegenomen. Na een uurtje op de berg bij de vuurtoren te hebben gezeten werd het donker en hadden we behoorlijk wat honger gekregen. We beloonden onszelf met een pizza en aten deze in het gras van het park onder de sterren op. Eenmaal terug in het hostel kwam ik op het geniale idee om briefjes te maken over mijn vermistte slippers en deze op te hangen in de WC's. Hopelijk zou iemand me bellen.
Ik nam de restanten van mijn Nimbin-koekjes en viel die avond wederom in een diepe slaap.

Dag 6: bloemen eten.
Op dag 6 werd ik wakker van de regen op mijn tentdoek. Aangezien er met dit weer niet zoveel mogelijk was ben ik naar de reiswinkel gegaan om daar over mijn Outback-trip te praten. Ze konden me daar een aanbieding geven voor een 'open-datum' ticket, wat betekend dat ik op ieder moment kan gaan. Op die manier ben ik flexibel, mocht ik ergens werk kunnen vinden! Ze gaven me een korting die ik niet kon weigeren en ik kocht het ticket. Er zijn nu twee opties. Of ik ga meteen naar de Outback, heb dan alles wat ik in Australië wilde doen gedaan en een maand over om me puur op werk te focussen, óf ik zoek nu werk en sluit mijn Australië-reis af met de Outback. Wat zouden jullie doen? Ik besloot mezelf nog even de tijd te geven om er over na te denken.
Op de terugweg naar het hostel kwam ik een langharige jongen tegen die zijn piano midden op straat geparkeerd had en een klassiek concert weggaf. Midden in de regen. Ik werd er wederom aan herinnert dat alles mogelijk is in Byron Bay, en niet alleen daarmee.
Toen ik naar mijn tenthuisje wilde lopen om uit verveling een boek te gaan lezen kwam ik een cowboy-achtige kerel met een tamme kakatoe op z'n schouder tegen. Hij nodigde me uit voor een boswandeling waarin hij alles zou vertellen over de natuur en planten. Het klonk wel interessant, dus samen met een paar anderen kozen we ervoor te gaan. Kakatoe-Paul (zoals hij zichzelf met trots noemde) leerde ons hoe je kon overleven in de jungle. We leerden eetbare bloemen te herkennen (en namen uiteraard wat hapjes), vuur maken, mandjes vlechten uit bladeren, water uit een boom tappen, huidcréme en muggenspul uit blaadjes creeëren en een hut van papier maken uit de bast van een palm. Paul leerde ons grappige weetjes en trakteerde ons na zijn wandeling op een biertje. Mocht ik dus ooit nog verdwalen in de wildernis, dat komt nu wel goed!
Jor en ik kookten samen die avond snel een makkelijke pasta, want het was bijna tijd voor een talentenshow in het hostel. We namen plaats in kleermakerszit op de grond voor het podium en bekeken gitaristen, digeridoo-spelers, zangers, een japanse dude met een ukelele en een dichter die zich tijdens het voorlezen van één van zijn werken (titel: 'Naakt') uitkleedde. Echt dapper dat je kleer-loos voor zo'n grote groep mensen durft te staan! Terwijl het buiten met bakken uit de lucht kwam zetten zaten we met z'n allen knus en droog binnen en toen aan het einde kakatoe-paul opkwam en vrolijke afsluitende meeblér-nummers over reizen begon te spelen gingen de voetjes van de vloer. Ik heb deze hele dag paranoïde naar iedereens voeten gekeken om te zien of ze misschien mijn slippers aanhadden. Tevergeefs. Ik ging naar bed en gaf de hoop op.

Dag 7: hereniging.
De volgende ochtend pakte ik mijn tas en nam afscheid van Jordy en alle andere mensen in het hostel. 5 minuten voordat de bus vertrok vroeg nog één maal voor de lol aan de receptie of ze mijn slippers misschien toch nog ergens hadden. Tot mijn grote verbazing kwamen ze opeens tevoorschijn. Ik knuffelde de receptievrouw en stopte ze met een enorme glimlach in mijn backpack. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, ze bestaan nog in Byron Bay.
Ik moet niet te sentimenteel raken, niet vergeten dat ik op reis ben en er nog zoveel meer te zien is en jullie me bovendien aan mijn haren terug naar Nederland slepen als ik hier een huis ga zoeken, maar ik vind het oprecht lastig. Ik wou dat ik hier voor altijd kon blijven en dat meen ik eerlijk. Zucht.