Feestje op de regenboog

Het is best grappig hoe de tijd het leven kan veranderen. In deze blog vertel ik over 3 plaatsen waar ik ben geweest, waarbij ik in de 1e nog super gestresst en ongelukkig was, in de 2e helemaal los ging van plezier en de 3e het licht zag.

Het begon deze week allemaal in Hervey Bay, waar ik op z'n zachts gezegd niet echt in de vakantiestemming was. Zoals ik in de vorige blog al noemde begint mijn geld steeds sneller op te raken, met als resultaat dat mijn budget constant in mijn achterhoofd zit en ik niet echt kan genieten. Sterker nog, toen ik in mijn hostel in Hervey aankwam en op mijn bed neerstortte, zag ik het even helemaal niet meer zitten. Ik had de afgelopen dagen non-stop naar een baan gezocht en vandaag stond deze taak ook weer op het programma. Er scheen toch niks magisch te doen te zijn in dit kleine dorp, dus dat kwam mooi uit. Ik mocht een fiets (met bijbehorende supercoole roze helm) lenen van het hostel en ging maar weer op pad met een stapeltje CV's. Het zoeken naar een baan op zich is voor mij geen heel groot obstakel. Ik vind het niet erg om met mensen te praten en ben ook zeker niet bang om overal langs te gaan en brutaal te vragen of ze me kunnen gebruiken. Het nare hiervan is dat je na 3 uur in de bloedhitte rond te hebben gelopen ook wel eens vervelende dingen naar je hoofd geslingerd krijgt. Een kleine greep uit het assortiment: "Je bent geen echte Australiër, dus het gaat je nooit lukken" en "Backpackers passen niet in ons bedrijf", of "We hebben net iemand aangenomen die waarschijnlijk veel beter is dan jij" en zelfs: "O, dus je hebt veel horeca-ervaring in een pannekoekenrestaurant? Ik hou meer van pizza". Ik had na die dag welgeteld één vrouw die enigzins geïnteresseerd leek waar ik mijn nummer aan mocht geven. Mijn moed zakte me echter alweer snel in de schoenen toen ze zei me "wel eens een keer bellen als ze ooit iemand nodig had". Daar hadden we niet zoveel aan, aangezien ik hier dus never nooit nog weken ga zitten wachten op een telefoontje. Moedeloos bracht ik de fiets terug. Het hoogtepunt van de dag was de film Finding Nemo op de televisie.
Na deze flop-dag besloot ik het in dit dorpje op te geven en mijn fiets de volgende dag te gebruiken voor een tocht langs de zee. De beweging en frisse lucht deed me goed, ik was trots op mijn helm en ik kwam een enorme haai-sculptuur tegen die me aan het lachen maakte. Geen legendarisch boeiend tijdverdrijf, maar het was in ieder geval gratis en ik kon mijn hoofd leegmaken!

Ik was blij dat toen ik de volgende dag weer verder kon. Rainbow Beach was de volgende bestemming! Deze plaats heeft haar naam te danken aan haar rotsen bij het strand waarop zand ligt in 'alle kleuren van de regenboog'. Ik wist inmiddels wel dat de boekjes wel vaker overdrijven en het zag er uiteraard niet echt uit als een regenboog, maar ik snapte door het verschil in lichtval en de daarbij horende kleurverandering wel wat ze bedoelden. Het was mooi, maar het waaide er zo hard dat het zand pijnlijk tegen me aanschuurde, dus ik besloot in plaats van op het strand, maar in het zwembad te gaan liggen. Al gauw ontmoette ik daar een aardig meisje uit Canada. Ze vertelde me over de 'Carlo Sandblow'. Een enorme zandduin op de top van een berg 30 minuten lopen van het hostel, die met zonsondergang schijnbaar adembenemend was. Omdat ik wel toe was aan een leuk uitzicht besloot ik er die avond maar heen te wandelen. Dit was de juiste keuze! Ik werd beloond met een kolossale zandvlakte die deed ogen als een woestijn. Aan de ene kant van de berg lag de stad en aan de andere kant de zee. De zon ging onder en de lichtjes in de stad gingen al aan. Het was magisch mooi. Toen ik in het donker terugliep kreeg ik een lift van twee meiden die me uitnodigden voor een karaoke-avond bij Dingo's, het hostel hiernaast. Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen!
Tijdens het eten kwam ik het meisje van die middag weer tegen en vertelde haar over mijn aonvd-plan. Ze stelde me voor aan een paar jongens die ook wel in waren voor wat party. We legden allemaal wat geld in voor goon (die goedkope Australische troep-wijn), goten deze bij gebrek aan glazen in koffiekopjes en begonnen drankspelletjes te spelen om alvast in de sfeer te komen. Er voegden zich steeds meer mensen bij de groep en uiteindelijk was de tafel te klein geworden voor de hoeveelheid feestgangers. Het was tijd om wat valse toontjes te gaan zingen!
Omdat wij niet verbleven in het hostel waar het feest plaatsvond, moesten we ons langs de security bluffen. Voor de meiden was het makkelijker dan voor de jongens, maar uiteindelijk kwamen we er allemaal in! We namen het podium over en schreeuwden met de hele groep door 1 microfoon 'It's My Life' van Bon Jovi. Toen Dingo's sloot liepen we naar het strand en maakten een groot kampvuur. Ook werd er geskinny-dipped in de zee. Wat een avond! Ik was mijn stress over geld en werk voor even vergeten.

De kater viel de volgende dag tot mijn verbazing best mee en dat kwam mooi uit. In mijn dronken bui van gister had ik namelijk één van de jongens van de groep beloofd vandaag samen naar Fraser Island te gaan en hij stond er dee ochtend nog steeds op dat dit ging gebeuren. Fraser is een 125 kilometer lang zand-eiland in de zee met heldere meertjes, een scheepswrak, watervallen en wilde honden (dingo's). Dat leek ons wel wat! Je kon er helaas alleen op rondrijden met een 4-wheel drive auto (zo'n jeep-je) en die hadden we niet. Een alternatief was het boeken van een tour. Aangezien deze allemaal rond de 500 dollar kostten en hij net zo arm was als ik, kwamen we op het wilde idee te gaan liften. En waarom ook niet? In Rainbow was verder toch niks beters te doen. Bovendien had deze maat een eigen tent en een hangmat waar we de nacht op het eiland in konden doorbrengen dus er was niets dat ons tegenhield. We haalden eten en hij knutselde een gaspit van een colablikje (ja, what the fuck, dat kan dus en hij werkte ook gewoon nog echt). Daarna was het opsteken van ons duimpje geblazen! Na een uur gezellig gekletst te hebben langs de kant van de weg kregen we onze eerste lift. Deze aardige man wilde ons wel naar de ferry voor het eiland brengen. Hij vertelde ons over zijn Nederlandse honden en vond het leuk om met ons te praten. Vervolgens lukte het ook nog om aan de overkant te komen en we konden de eerste voet op Fraser zetten. Tjakka! We waren positief en wachtten op een auto die ons verder het eiland op kon brengen. We hadden nog minstens 1 lift nodig. Door de wilde dingo's kan je namelijk je tentje niet zomaar overal neerknallen en de eerste campinggelegenheid was 1,5 uur rijden verderop. Helaas ging het vanaf daar alleen maar bergafwaarts. We konden maar geen lift regelen aangezien niemand plek had. Veel mensen wilde echt wel, maar hadden hun auto helemaal vol met eten en spullen gepropt. Echt stom! Na 3 uur op het strand te hebben gewacht begon het vloed te worden. We konden nergens heen, de zee kwam gevaarlijk dichtbij en moesten dus noodgedwongen terug naar het vasteland. Gelukkig hadden we meteen een lift weer terug naar het hostel en hoefden we niet nog langer te wachten. Ondanks dat we gefaald hadden waren we toch niet boos. Het hele gebeuren was grappig en we konden tenminste zeggen dat we kosteloos op Fraser waren geweest haha! Het was wel vanzelfsprekend dat we werden uitgelachen door onze groep vrienden toen we terugkwamen in het hostel. Aan de andere kant waren ze ook blij, want er stond vanavond weer een feestje op de planning waar ze ons niet bij wilden missen! Bovendien waren ze aan het BBQ'en en konden we nog een troost-worstje mee-eten ook. Tijdens het eten zag ik dat er een nieuwe jongen aan onze tafel was komen zitten. Hij had 2 slangen en een minileguaan meegebracht die we om onze nek konden doen en op onze schouder konden zetten. Supergaaf! Na het eten riep één jongen dat het wel een leuk idee zou zijn om te gaan vissen aan de kade. Hij had een hippiebusje waar we met iedereen, inclusief gitaar, op het bed op de achterbank in gepropt zaten. Al rijdend bespeelden we het instrument en zongen liedjes. Er werden die avond geen vissen gevangen, maar de zonsondergang was wederom een pareltje. Ook was er nog drank over van de avond ervoor. TIjdens een potje pool maakte we dit soldaat.

Ik vond het erg jammer om Rainbow Beach de volgende ochtend te verlaten. We waren in 2 dagen een heel leuk vriendengroepje geworden dat nu weer uit elkaar zou vallen. Helaas gaat dit tijdens reizen de hele tijd zo. Ik vind het lastig om hier aan te wennen. Je wordt in hele korte tijd de beste maten en neemt ook daarna meteen weer afscheid. Bovendien voelde ik me die ochtend niet zo heel best. Ik wist dat dit geen kater was, maar dat ik ziek begon te worden. Dit was geen simpel hoofdpijntje, dit voelde als koorts! Eenmaal in mijn volgende bestemming Noosa, aangekomen kropen de koude rillingen over mijn rug, terwijl het er 36 graden was. Ik lag te shaken op mijn bed en me tegelijkertijd op te vreten over het feit dat ik mijn tijd aan het verdoen was in mijn kamer. Na dit 2 uur volgehouden te hebben, heb ik mezelf met behulp van 2 paracetamols en een koffie kunnen vermannen om naar de supermarkt te lopen. Er moest immers toch iets te eten op het bord komen vanavond. Alsof het het lot was kwam ik onderweg een advertentie tegen. "Op zoek naar een baan? Altijd al op een Australische boerderij willen werken? Het aardbeien-seizoen begint bijna! Bel nu...", het leek te mooi om waar te zijn, maar ik besloot het risico toch maar te nemen. Na een kort gesprek en een beetje research te hebben gedaan op internet besloot ik het te vertrouwen. Ik had misschien een baan! Overmorgen vertrek ik met de bus naar het plattenland en dan zullen we wel zien wat ik moet gaan doen. Het enige wat ik weet is dat ik in een werkers-hostel aan het strand kan verblijven met 50 collega's en dat ik aardbeien moet gaan planten en plukken. Je wordt betaald per kilo, het is bloedheet en je moet constant gebukt staan aangezien die krengen op de grond groeien, dus het beloofd wel zwaar te gaan worden. Als het niks is, kan ik altijd weer verder, maar ik ben in ieder geval blij enigzins uitzicht op geld te hebben. Om het met mezelf te vieren kocht ik zwaar afgeprijsde sushi en at deze op een bankje tijdens de zonsondergang aan de Noosa River. Toen de blijheids-adrenaline weg ge-ebt was voelde ik weer hoe beroerd ik was en ging maar meteen naar bed.
Mijn laatste dag in Noosa was ik nog steeds ziek, maar moest van mezelf toch iets gaan bekijken. Gelukkig was het plaatsje niet groot. Ik liep door wat leuke winkelstraatjes en ben uiteindelijk neergestort op het strand. Het koude water en de frisse lucht liet me daar wat beter voelen. Ik koos voor vitamientjes en kookte die avond met mijn laatste energie een oudhollands AVG'tje (aardappels - vlees- groenten). Ik hoop dat ik me beter voel en ben benieuwd wat de boerderij me morgen zal brengen! Jullie ook?