Rotte Eieren

Toen ik 's avonds uit de bus kwam en mijn eerste stap in Rotorua zette, werd al gauw duidelijk waarom het woord 'Rot' in de naam van de stad voorkomt. De geur van rotte eieren/stinkende honden/schimmelend brood/vul zelf maar iets goors in, vulde mijn neusgaten vrijwel direct. Gelukkig was ik van te voren gewaarschuwd met de reden voor deze stank. Het is namelijk niet alsof iedereen hier zijn voedsel op straat dumpt of laks is met het schoonmaken van alles wat hem lief is, het is de schuld van moedertje aarde. In Rotorua is de geothermische activiteit namelijk hoger dan elke andere gemiddelde plaats in Nieuw-Zeeland. Om dit in niet al te lastige wetenschappelijke termen te vertalen: er zijn veel vulkanen, kraters, geisers, stoomgaten en andere toffe dingen die hier onder én boven de grond plaatsvinden, die zorgen voor dat vreemde luchtje. De mensen die hier wonen zijn er natuurlijk aan gewend, maar ik wenste op dat moment meer dan ooit voor een spontane permanente-wasknijper-op-je-neus-uitvinding. Bah! Dan maar door mijn mond ademen...

Aangezien het stadje niet al te groot is had ik mijn hostel voor de komende twee nachten gelukkig lekker snel gevonden, en YES, daarbinnen rook het fris! Naast de verse lucht had het hostel een hele relaxte vibe. Er werd constant reggea-muziek gedraaid, er liepen 2 schattige hondjes rond en de eigenaar sprak je aan met 'darling' en 'sweetheart'. Ook was er een moestuintje waar je gratis uit mocht plukken en iedereen liep op blote voeten rond. Lekker hippie! Na wat eten maakte ik een wandeling in de avondzon door de Government Gardens, langs het meer 'Lake Rotorua' en door de straten van de stad zelf. Net als op sommige plekken in Nederland versierden ze hun paaltjes en bomen hier met breiwerkjes. Dit gaf een vrolijk effect aan het straatbeeld (zie foto's). Toen ik na mijn wandeling in het hostel terugkwam bleek het Wii-avond te zijn. Natuurlijk deed ik voordat ik naar bed ging nog even een spelletje Mario mee.

De volgende dag was het tijd om de natuurfenomenen te zien die de ondragelijke stank op straat veroorzaakten. Ik nam de shuttle bus naar Wai-O-Tapu, het gebied waar de meeste bovengrondse activiteit in Rotorua plaatsvindt. Als allereerste bezocht ik een natuurlijk modderbad. Midden tussen de bladeren van het omliggende regenwoud in was een monsterlijk moeras-achtige plas waar bruine bubbels naar boven kwamen en kapot spatten. De modder zou heel goed voor je huid moeten zijn, maar een duikje nemen was er helaas niet bij, aangezien het wel 100 graden was! Na deze vieze blubber ging ik naar een geiser. Binnen enkele minuten te hebben gewacht en de ijsberg-achtige hobbel gefotografeerd te hebben begon het te borrelen. Zou hij gaan spuiten? En ja, hij spoot. Wel 10 meter hoog! Super gaaf! Toen de geiser uitgesplashed was vervolgde ik mijn tocht naar wat kraters waar stoom uit kwam. Ik rook direct dat dit de grootste boosdoeners voor de helse stank waren en ze deden hun naam 'Devils Craters' dan ook absoluut eer aan. Het was inmiddels lunchtijd toen ik erachter kwam dat ik vergeten was eten mee te nemen. Ik kwam er op dat moment achter dat er ten minste nog één positief ding aan die gore gassen was: ik had totaal geen honger! Ik liep verder om enkele meertjes in het gebied te bekijken. Dit waren geen saaie, standaard waterplassen, maar waren door de mineralen en chemische reacties van de aarde getransformeerd in paletten met gekke kleuren. Felrood, gifgroen, kanariegeel, oranje, noem het maar op. In combinatie met de stoom die uit deze badjes kwam zetten leek het alsof ik me op een andere planeet bevond. Super bizar! Voordat ik mijn hand er in stak las ik gelukkig op het informatiebordje dat het ook deze bloedheet waren. Het bordje vertelde me daarnaast dat het water door de hoge temperatuur vroeger gebruikt werd om in te koken en dat op dit moment vogeltjes in de omliggende grotten hun eitjes leggen en deze met de warme verdamping van het water laten uitbroeden.

Na 2 uur op dit maanlandschap doorgebracht te hebben ging ik op zoek naar 'The Secret Pool'. Iemand had me verteld dat in de buurt een natuurlijk bubbelbad was waar je wél in kon zwemmen dus ik had mijn bikini die ochtend al aangetrokken met het plan op zoek te gaan. Ik hoefde niet erg lang te zoeken, want na 5 minuten kon ik het water al horen. Er was slechts één oude meneer in het water en ik trok mijn schoenen uit om het water te voelen. Lekker warm! Net op het moment dat ik mijn kleren uit wilde trekken kwam de man naar boven uit het water en ik zag dat hij compleet naakt was. Niet dat dit zo'n probleem was (ik bedoel, het was afgelegen en compleet natuurlijk en je moet vooral doen wat je wil in deze wereld enzo), maar toen hij vroeg of ik 'gezellig met hem onder water wilde knuffelen' ben ik toch maar weer weggelopen.

Het was niet erg om nog even in het hostel rond te hangen, want die avond zou ik genoeg te doen hebben. Ik zou namelijk op bezoek gaan bij een Maori-stam! De Maori zijn het historische volk van Nieuw-Zeeland, een beetje te vergelijken met de Aboriginals in Australië en de Indianen in Amerika. Ze hebben een rijke geschiedenis en cultuur waar ik wel meer van wilde weten. Helaas was het Maori-dorpje door de vele toeristen niet heel authentiek meer. Het was duidelijk dat de inwoners precies wistten wat ze moesten doen om hun gasten te entertainen en poseerden zelfs voor foto's. Desalniettemin was het toch een leuke ervaring. De bruine gespierde mannen waren slechts gekleed in lendendoekjes en hadden bloemen en varens in het haar. Ze hadden beschilderde gezichten en liepen op blote voeten. Ook was er een kampvuur en de vrouwen deelden hapjes uit. De avond begon met een welkomstceremonie in een soort tempel. Ze deden dansjes, zongen in hun eigen taal en lieten luide kreten horen. Vervolgens vertelde het opperhoofd over hun gebruiken, hun wapens, de muziekinstrumenten en de oorsprong van de traditionele Maori-tattoeage. Daarna kregen we een rondleiding door het dorpje. Terwijl we door het regenwoud liepen leerden de krijger die voorop liep ons wat woordjes in zijn taal. Dit gebeurde op een hele grappige manier. Hij brulde het woord en wij moesten het zo hard mogelijk terugbrullen. Ik heb geen enkel woord onthouden, maar het was heerlijk om ongegeneerd te schreeuwen! Er kwam ook een Maori-boot langs met wat krijgers erin, zij brulde bijna even hard als wij.
Het werd inmiddels donker, dus het was tijd voor 'Hanai', of te wel: het avondmaal!
Ze hadden een maaltijd voor ons bereid van zoete aardappelen, lamsvlees, geroosterd brood met kruiden en als toetje een gembercake. Je mocht zo vaak opscheppen als je wilde: het grootste en luxeste diner dat ik in mijn hele reis heb gegeten!
Terwijl ik al dat lekkers naar binnen werkte zong een Maori vrouw op de achtergrond wat liedjes met een kindje. Schattig. Het bezoek was na het eten nog niet afgelopen, want ze wilden ons nog wat leren over de planten in het omliggende woud. We kregen allemaal een zaklamp (wederom, dit bedoel ik met 'hoe toeristisch het was', vroeger hadden ze dat natuurlijk helemaal niet) en kregen tijdens deze donkere wandeling uitleg over de eigenschappen en geneeswijzen van de verschillende planten onderweg. Het onthouden van alle weetjes en verhalen is bijna onmogelijk, maar de ervaring was heel bijzonder. Het is een stukje écht Nieuw-Zeeland wat ik niet had willen missen!
Ik heb nog maar 6 dagen te gaan in dit land en kan dus niet langer dan nodig in Rotorua blijven hangen. Met pijn in mijn hart zette ik mijn wekker voor de volgende ochtend om half 6...