Ter land, ter zee en in de lucht
Door: Sabine Caron
Blijf op de hoogte en volg Sabine
23 Januari 2015 | Nieuw Zeeland, Wanaka
De titel van deze blog doet je misschien denken aan dat programma dat vroeger (of nog steeds? Ik heb geen idee!) op Nederland 3 werd uitgezonden, maar slaat ook ontzettend goed op de afgelopen dagen van mijn reis. Vooral het 'zee-gedeelte' hierin is best wel een interessant verhaal, dus pak je popcorn er maar vast bij!
Vandaag was een dag waarop de reis naar de bestemming belangrijker was dan de eindlocatie zelf. Onderweg naar Wanaka (dat op zichzelf dus niet zo bijzonder is) zouden we namelijk veel stops maken om even te wandelen en foto's te trekken (voordat je denkt 'wat zeg jij nou?'. Dit is een Belgische uitdrukking die een vriendinnetje op de bus constant gebruikt en ik vind het echt hilarisch klinken dus nu zeg ik het ook haha).
Zo ook bij Lake Mathewson, een meer zo helder als een spiegel. Bij wijze van ochtendgymnastiek zijn we daar door een bos in een uurtje of 2 omheen gelopen. Omdat het net had geregend waren er veel watervallen vol in actie. Er waren ook paddestoelen die erg genoten van al dat vocht (en wij genoten weer van de paddestoelen, wat een fantastische win-win situatie is het niet?)
Op de uitkijkpunten op de route had je een goed uitzicht op de bergen en gletsjers. Het contrast tussen besneeuwde en groenen pieken in combinatie met de nog opstartende zon en het heldere meer was wederom ansichtkaartmateriaal.
Toen we na deze workout weer in de bus stapten werden we even opgehouden door een stelletje losgeraakte koeien op de weg. Het fotograferen van de stressende boer die er hopeloos omheen rende was bijna leuker dan plaatjes schieten van de koeien zelf dus dat is dan ook wat we deden.
Na dit grappige oponthoud hadden we onze tweede pauze bij Thundercreek falls, hoge watervallen die zijn ontstaan uit het water van de gletsjer. Onze buschauffeur liet ons 30 seconden naar de waterval staren en daarna naar een rots kijken. Superfreaky gezichtsbedrog zorgde er op die manier voor dat je het gevoel krijgt alsof de berg op je gaat neerstorten. Heel cool!
Een derde en laatste grote stop maakten we bij de Blue Pools. Een glanzende lichtblauwe rivier met ijswater met een wiebelende brug erboven. Een paar jongens van de groep durfden hier vanaf te springen en hierbij een hartaanval te riskeren van de kou. Ik was benieuwd hoe lang het zou duren voordat ze ziek zouden worden hihi.
Eenmaal aangekomen in Wanaka moest ik snel avondeten want samen met 5 anderen van de groep gingen we naar een hele toffe bioscoop genaamd Paradiso en de film zou een halfuur later al starten. Paradiso was een retro/oldskool minibioscoop ingericht als een huiskamer met relaxte banken, grote leren stoelen en bovendien ook oldtimer auto's zoals in Grease waarin je kon zitten! Alsof de inrichting al niet origineel genoeg was serveerden de medewerkers er zelfgebakken koekjes die op zichzelf de prijs van het ticket al waard waren. De film die we bekeken was Birdman, die naar mijn idee een redelijke arthousefilm-factor had. Een lekkere vage film op een net zo vage locatie dus!
De volgende ochtend stond ik met datzelfde Belgische vriendinnetje van eerder in dit verhaal vroeger op dan de rest van de groep. Wij hadden namelijk de eer om een vliegles te volgen en dus daadwerkelijk ons eigen minivliegtuigje te besturen! Als een echte piloot betaamd vulden we samen met de instructeur de tank van het vliegtuigje en namen plaats in de cockpit met een headset op. De instructeur leerde ons in het kort hoe je moest sturen en hoe je de vleugels kon gebruiken. We oefenden met rijden op het terrein van het vliegveld. Omdat we geen tijd hadden om 6 jaar in Wanaka te blijven en de rest van de pilotenstudie te volgen was de vlucht zelf een kwestie van opvolgen van orders van de beste man. Ondanks het feit dat hij al het denkwerk deed en contact had met de grond deed je het knoppen-, hendel- en stuurwerk dus wel mooi allemaal zelf! Opstijgen en dalen was uiteraard het moeilijkst en het meest fantastische was natuurlijk het uitzicht. Het gevoel dat een 'echte' piloot heeft moet echt magisch zijn, wat een gave ervaring! Ik wist niet eens dat dit überhaupt ergens mogelijk was, maar als ik dit van te voren wist had het sowieso op mijn bucketlist gestaan en was het nu afgestreept!
Na ons vliegavontuur een paar uurtjes in de bus doorgebracht te hebben kwamen we aan in Queenstown. Dit is 1 van de grootste steden van NZ maar voor Nederlandse begrippen nog steeds een groot dorp. De stad staat bekend als dé plaats in NZ om te feesten en uit te gaan en we zagen dan ook meteen dat er veel meer barretjes waren dan op de andere plekken waar we tot nu toe waren geweest. Ondanks de moeheid (dit wordt echt een chronisch probleem op deze trip) moesten we hier natuurlijk wel gebruik van maken. Om een goed bodempje te leggen bezochten we een legendarische burgertent. De rij was zonder overdrijven 20 meter lang en liep door tot op straat. De reden hiervoor was waarschijnlijk dat 'Fergburger' net tot 'de beste hamburger van Nieuw Zeeland' was bekroond en dat wilde natuurlijk iedereen proberen! Niets van de verhalen was gelogen. Wat was dat ongelofelijk lekker! Ik denk niet dat ik ooit in mijn leven een betere burger heb gegeten! Na dit smaakfestijn kochten we wat biertjes en dronken deze op het strand bij de zonsondergang. Het verschijnen van de maan en eerste paar sterren beschouwden we als het startschot voor de nacht. We begonnen in een Mexicaanse bar met livemuziek, gingen daarna door naar een reggaebar en eindigden in een cowboy achtige kroeg. Het was heel gezellig en aan het einde van de avond raakte ik aan de praat met een bebaarde backpacker die uit Tilburg kwam! Zo vreemd en tegelijkertijd fijn om die zachte G hier te horen! Het deed me realiseren hoe erg ik jullie mis jongens! (Ook de Houtenaren en Utrechters uiteraard, no worries!). Toen alles langzaam begon te sluiten vonden we het wel welletjes en waren we allemaal (zichtbaar) toe aan een goeie nachtrust. Maar deze werd ons alles behalve gegunt!
We lagen net 2 uur in bed toen we om 6 uur alweer ruw werden gewekt door gegil en lawaai. Ik dacht voor een moment dat ik nog steeds dronken/aan het dromen was, want toen ik m'n ogen opende was de vloer onder m'n bed veranderd in een zwembad. Er was blijkbaar een gigantisch lek in het plafond op de bovenste verdieping ontstaan en het hostel stroomde langzaam vol met bloedheet stomend water. Omdat er scheuren in het gebouw kwamen en het als een kaartenhuis in dreigde de stortten moesten we er allemaal zo snel mogelijk uit. Met onze backpack op de rug en op blote voeten door het water wadend bewogen we onszelf naar de uitgang. Daar stonden we dan: in de kou op straat met al onze spullen en een kater. In deze filmscene zouden we echter niet totaal ten onder gaan zoals in Titanic want onze redding (de bus) zou ons om 7 uur al op komen halen voor de reis naar de volgende bestemming. Mooie timing, wij ontsnappen aan dit rampgebied! Met wat koffie van de bakkertje op de hoek en het lachen om de hilariteit rondom dit tafereel hielden we t prima vol. Blij om te vertrekken keek ik nog een keertje achterom naar dat arme hostel. Ik denk niet dat het de dag overleefd of überhaupt na dit seizoen nog bestaat!
Vandaag was een dag waarop de reis naar de bestemming belangrijker was dan de eindlocatie zelf. Onderweg naar Wanaka (dat op zichzelf dus niet zo bijzonder is) zouden we namelijk veel stops maken om even te wandelen en foto's te trekken (voordat je denkt 'wat zeg jij nou?'. Dit is een Belgische uitdrukking die een vriendinnetje op de bus constant gebruikt en ik vind het echt hilarisch klinken dus nu zeg ik het ook haha).
Zo ook bij Lake Mathewson, een meer zo helder als een spiegel. Bij wijze van ochtendgymnastiek zijn we daar door een bos in een uurtje of 2 omheen gelopen. Omdat het net had geregend waren er veel watervallen vol in actie. Er waren ook paddestoelen die erg genoten van al dat vocht (en wij genoten weer van de paddestoelen, wat een fantastische win-win situatie is het niet?)
Op de uitkijkpunten op de route had je een goed uitzicht op de bergen en gletsjers. Het contrast tussen besneeuwde en groenen pieken in combinatie met de nog opstartende zon en het heldere meer was wederom ansichtkaartmateriaal.
Toen we na deze workout weer in de bus stapten werden we even opgehouden door een stelletje losgeraakte koeien op de weg. Het fotograferen van de stressende boer die er hopeloos omheen rende was bijna leuker dan plaatjes schieten van de koeien zelf dus dat is dan ook wat we deden.
Na dit grappige oponthoud hadden we onze tweede pauze bij Thundercreek falls, hoge watervallen die zijn ontstaan uit het water van de gletsjer. Onze buschauffeur liet ons 30 seconden naar de waterval staren en daarna naar een rots kijken. Superfreaky gezichtsbedrog zorgde er op die manier voor dat je het gevoel krijgt alsof de berg op je gaat neerstorten. Heel cool!
Een derde en laatste grote stop maakten we bij de Blue Pools. Een glanzende lichtblauwe rivier met ijswater met een wiebelende brug erboven. Een paar jongens van de groep durfden hier vanaf te springen en hierbij een hartaanval te riskeren van de kou. Ik was benieuwd hoe lang het zou duren voordat ze ziek zouden worden hihi.
Eenmaal aangekomen in Wanaka moest ik snel avondeten want samen met 5 anderen van de groep gingen we naar een hele toffe bioscoop genaamd Paradiso en de film zou een halfuur later al starten. Paradiso was een retro/oldskool minibioscoop ingericht als een huiskamer met relaxte banken, grote leren stoelen en bovendien ook oldtimer auto's zoals in Grease waarin je kon zitten! Alsof de inrichting al niet origineel genoeg was serveerden de medewerkers er zelfgebakken koekjes die op zichzelf de prijs van het ticket al waard waren. De film die we bekeken was Birdman, die naar mijn idee een redelijke arthousefilm-factor had. Een lekkere vage film op een net zo vage locatie dus!
De volgende ochtend stond ik met datzelfde Belgische vriendinnetje van eerder in dit verhaal vroeger op dan de rest van de groep. Wij hadden namelijk de eer om een vliegles te volgen en dus daadwerkelijk ons eigen minivliegtuigje te besturen! Als een echte piloot betaamd vulden we samen met de instructeur de tank van het vliegtuigje en namen plaats in de cockpit met een headset op. De instructeur leerde ons in het kort hoe je moest sturen en hoe je de vleugels kon gebruiken. We oefenden met rijden op het terrein van het vliegveld. Omdat we geen tijd hadden om 6 jaar in Wanaka te blijven en de rest van de pilotenstudie te volgen was de vlucht zelf een kwestie van opvolgen van orders van de beste man. Ondanks het feit dat hij al het denkwerk deed en contact had met de grond deed je het knoppen-, hendel- en stuurwerk dus wel mooi allemaal zelf! Opstijgen en dalen was uiteraard het moeilijkst en het meest fantastische was natuurlijk het uitzicht. Het gevoel dat een 'echte' piloot heeft moet echt magisch zijn, wat een gave ervaring! Ik wist niet eens dat dit überhaupt ergens mogelijk was, maar als ik dit van te voren wist had het sowieso op mijn bucketlist gestaan en was het nu afgestreept!
Na ons vliegavontuur een paar uurtjes in de bus doorgebracht te hebben kwamen we aan in Queenstown. Dit is 1 van de grootste steden van NZ maar voor Nederlandse begrippen nog steeds een groot dorp. De stad staat bekend als dé plaats in NZ om te feesten en uit te gaan en we zagen dan ook meteen dat er veel meer barretjes waren dan op de andere plekken waar we tot nu toe waren geweest. Ondanks de moeheid (dit wordt echt een chronisch probleem op deze trip) moesten we hier natuurlijk wel gebruik van maken. Om een goed bodempje te leggen bezochten we een legendarische burgertent. De rij was zonder overdrijven 20 meter lang en liep door tot op straat. De reden hiervoor was waarschijnlijk dat 'Fergburger' net tot 'de beste hamburger van Nieuw Zeeland' was bekroond en dat wilde natuurlijk iedereen proberen! Niets van de verhalen was gelogen. Wat was dat ongelofelijk lekker! Ik denk niet dat ik ooit in mijn leven een betere burger heb gegeten! Na dit smaakfestijn kochten we wat biertjes en dronken deze op het strand bij de zonsondergang. Het verschijnen van de maan en eerste paar sterren beschouwden we als het startschot voor de nacht. We begonnen in een Mexicaanse bar met livemuziek, gingen daarna door naar een reggaebar en eindigden in een cowboy achtige kroeg. Het was heel gezellig en aan het einde van de avond raakte ik aan de praat met een bebaarde backpacker die uit Tilburg kwam! Zo vreemd en tegelijkertijd fijn om die zachte G hier te horen! Het deed me realiseren hoe erg ik jullie mis jongens! (Ook de Houtenaren en Utrechters uiteraard, no worries!). Toen alles langzaam begon te sluiten vonden we het wel welletjes en waren we allemaal (zichtbaar) toe aan een goeie nachtrust. Maar deze werd ons alles behalve gegunt!
We lagen net 2 uur in bed toen we om 6 uur alweer ruw werden gewekt door gegil en lawaai. Ik dacht voor een moment dat ik nog steeds dronken/aan het dromen was, want toen ik m'n ogen opende was de vloer onder m'n bed veranderd in een zwembad. Er was blijkbaar een gigantisch lek in het plafond op de bovenste verdieping ontstaan en het hostel stroomde langzaam vol met bloedheet stomend water. Omdat er scheuren in het gebouw kwamen en het als een kaartenhuis in dreigde de stortten moesten we er allemaal zo snel mogelijk uit. Met onze backpack op de rug en op blote voeten door het water wadend bewogen we onszelf naar de uitgang. Daar stonden we dan: in de kou op straat met al onze spullen en een kater. In deze filmscene zouden we echter niet totaal ten onder gaan zoals in Titanic want onze redding (de bus) zou ons om 7 uur al op komen halen voor de reis naar de volgende bestemming. Mooie timing, wij ontsnappen aan dit rampgebied! Met wat koffie van de bakkertje op de hoek en het lachen om de hilariteit rondom dit tafereel hielden we t prima vol. Blij om te vertrekken keek ik nog een keertje achterom naar dat arme hostel. Ik denk niet dat het de dag overleefd of überhaupt na dit seizoen nog bestaat!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
