Zinken met opzet

Van het ene paradijselijke eiland naar het andere. Ik verliet Koh Pha Ngan voor Koh Tao, haar kleinere broertje een kleine 2 uur verderop. Thailand zou Thailand niet zijn als we er niet minstens 5 uur over deden, maar ik besluit jullie bij deze maar niet te vervelen met een saai vertragings verhaal. Wel wil ik jullie even laten realiseren dat de NS dus wel meevalt, nooit gedacht dat ik dat nog zou zeggen hihi.
In ieder geval, Koh Tao staat bekend om haar koraalriffen en de straatjes en steegjes op dit minilandje zitten dan ook volgepropt met honderden duikscholen die je allemaal naar binnen willen luren.
Gelukkig had ik van 2 medereizigers in Phan Gnan al gehoord dat er tussen al die zaakjes ook een ook Nederlandse school zat. Een goeie weliswaar, en dat kwam mooi uit, want ik had nog nooit meer gedaan dan snorkelen en vond het stiekem best wel doodeng.
In je eigen taal uitleg krijgen leek me bovendien ook wat makkelijker aangezien ik ervoor had gekozen een 3-daagse cursus te gaan volgen om mijn angsten te overwinnen. Naast 5 duiken, zouden we ook veel oefeningen onderwater gaan doen, theorieles krijgen, een boek moeten leren en vervolgens een toets moeten maken. Ik verbleef in een hotel dat verzorgd werd door de school en sliep koninklijk als een zeester in een tweepersoonsbed. Dit beloofde wat.

Op de eerste dag ontmoette ik bij de koffie mijn mede duik leerlingen: 3 jongens en 1 meisje, heel aardig, allemaal Nederlands, een lekker klein groepje, so far so good. Daarna stelde de leraar zich aan ons voor: Sjors was pas 21 jaar, maar kwam behalve lekker gek en grappig meteen professioneel over en stelde ons gerust met het feit dat hij al 2500 lesduiken had gedaan op het eiland. Hij deed me qua uiterlijk en gedrag een beetje op mijn stiefbroertje Jesse denken en ik weet ook zeker dat die 2 het goed met elkaar zouden kunnen vinden als ze elkaar leerden kennen. We namen plaats in een soort klaslokaaltje en kregen voor 3 uur lang de theoretische basis van het duiken uitgelegd. Hij vertelde ons hoe het systeem en het pak werkte, hoe je moest communiceren onderwater en hoe je problemen met lucht moest oplossen. Heel gek om na zo'n lange tijd van vrijheid weer iets te moeten leren en aan een tafeltje naar een leraar te luistereren. Gelukkig was ik het nog niet verleerd want het was allemaal heel interessant!
Duiken was echter natuurlijk niet binnen zitten met een boekje, maar het diepe in worden gegooid en nadat we onder begeleiding onze uitrusting hadden ingepakt liepen we dan ook naar de boot voor onze eerste plons.
Het verbaasde me dat we meteen de zee opgingen en niet eerst in een zwembad zouden oefenen, maar het was vast beter om meteen voor 'het echie' te gaan. Een beetje zoals met je eerste rijles meteen de snelweg opgaan, ofzo.
Onderweg installeerden we onze uitrusting, testten de zuurstof automaat en vertelde Sjors ons welke oefeningen we vandaag onderwater zouden gaan doen. We moesten onder andere onze duikbril vol water laten lopen en weer leegpersen, ons zuurstof afsluiten -je adem inhouden- en weer openzetten, je uitrusting uitdoen en weer aandoen, samen met een buddy van dezelfde tank ademen, iemand 'redden', een stuk zwemmen en ga zo maar door. En dit allemaal in het diepe! Het beheersen van deze skills was verplicht om te slagen. En deze waren nog maar de basis.
Het was een understatement als ik zeg dat ik zenuwachtig was. Op mijn flippers stond ik te trillen aan de rand van de boot en sprong er met al mijn bij elkaar geschraapte moed en cheesy quotes over niet opgeven in mijn achterhoofd, in.
De eerste minuten onder water waren ontzettend onwennig. Sjors bracht ons één voor één naar de bodem waar we voor onszelf konden oefenen met ademen. Je hoorde daar beneden niks, behalve je eigen bubbels en ik voelde me mega claustrofobisch. Ik ademde veel te snel en wilde eigenlijk meteen weer naar boven, maar wist dat als ik eraan toegaf het nooit meer zou lukken. Sjors duwde me terug en zette me gewoon weer op de bodem neer. Geen keuze. Ik dwong mezelf om normaal te ademen en me te concentreren op de visjes om me heen, gelukkig waren die heel leuk en mooi. Net toen het wat beter ging was het tijd voor die oefeningen. 'Niet bang zijn Sabine', dacht ik, terwijl ik mijn automaat weggooide en mijn adem voor de verplichte 10 seconden inhield voordat ik hem weer terug mocht zoeken. Ik snapte het ook wel. Ze trainen je voor de ergst mogelijke situaties zodat je je altijd kan redden. Ik was heel trots toen we ze allemaal hadden gedaan en een stukje mochten zwemmen. Toch was ook dit lastiger dan ik dacht! Je zweeft over en door het koraal zonder je armen te gebruiken en moet er voor zorgen dat je flippers niks raken. Ik was een kind dat voor het eerst probeerd te lopen, klunzig en lachwekkend, maar tegelijkertijd heel stoer.
Aan het einde van de dag kregen we een eigen duik-logboekje en vulden we gegevens over de duik in. Sjors zei dat we 7 meter diep waren gegaan, een goed begin. Ook kregen we huiswerk mee naar ons hotel. Ik was doodmoe en dit bleek een natuurlijke reactie. Onderwater neemt je lichaam schijnbaar heel veel stikstof op en wanneer je weer aan het oppervlak bent moet ze heel hard werken om dit weer af te stoten. Ik viel die avond met mijn theorieboek in mijn armen in slaap.

Dag twee begon wederom in het klaslokaal en eindigde in het water. Vandaag hielp Sjors ons al stukken minder en waren we afhankelijk van onze eigen kennis bij het opzetten van de uitrusting. Nerveus over het feit of ik alle slangetjes wel goed had aangesloten en alle riempjes wel juist had vastgemaakt ging ik te water. De oefeningen van die dag waren nog een stapje enger, maar ik sloeg me erdoorheen. Ik merkte dat ik al een stukje vertrouwder was onder water en het zwemmen al redelijk goed ging. We doken in supermooi koraal en ik vond het zowaar leuk! We gingen die dag 15 meter diep. Helemaal kapot viel ik bijna op de terugweg op de boot in het avondzonnetje al in slaap. Hoe dan ook besloten we met ons groepje nog even gezellig samen pizza te gaan eten bij de thaise Italiaan op het eiland, eten moet je toch!

De laatste dag van de cursus hoefden we niet meer zoveel oefeningen te doen. Sjors liet ons deze keer compleet aan ons lot over en we moesten alles zelf klaar maken, dat was al oefening genoeg. Voor het eerst vertrouwde ik mezelf met de apparatuur en uitrusting en had zin in de twee duiken die we gingen maken. We zouden vandaag de maximale 20 meter diep gaan, spannend! Het verschil met dag 1 was als dag en nacht. Ik balanceerde me sierlijk door het koraal heen en genoot met volle teugen. Bovendien zagen we een Walvishaai en dit was blijkbaar echt uniek (Sjors had er in zijn hele carrière pas 1 keer een gezien). Het dier was wel 10 meter lang en 5 meter breed en we konden zo dichtbij komen dat je hem kon aanraken. Dit is overigens niet gevaarlijk want deze haai eet alleen maar plankton. Wauw wat een gaaf en groot wezen!
Toen we terug waren in de duikschool moesten we onze eindtoets maken en waren allemaal geslaagd! Joepie! Ik had mijn internationale duikbevret verdiend! En bovendien: mijn angst overwonnen! Ik kan hiermee nu over de hele wereld zelfstandig duiken, hoe cool is dat?
Om het te vieren gingen we met de groep uit eten, maar plannen voor uitgaan werden halverwege de maaltijd al opgegeven. Gaap, stom stikstof.

Ik heb mijn laatste dagje op Koh Tao op het strand doorgebracht met een boekje en 's avonds de nachtboot naar Krabi (nog verder Zuid) gepakt. De golven wiegden me in slaap en ik droomde over thuis. Nog maar een weekje over jongens! Aftellen geblazen!