Een nieuwe richting
Door: Sabine caron
Blijf op de hoogte en volg Sabine
09 April 2015 | Australië, Sydney
Ik zit op een vliegveld bankje en gebruik mijn backpack als voetensteuntje. Ik zet mijn iPod aan en kijk naar de klok: nog maar een uurtje. Bestemming? Alice Springs, het rode centrum van Australie.
Ik heb mijn oostkust trip deze week afgerond in Sydney. Alweer voor de 4e keer in deze stad en het begint op een rare manier een beetje als thuis te voelen. Ik verbleef deze keer in Glebe. Een historische suburb, net iets buiten het centrum. Een kunstenaarsbuurt met oude huisjes met veranda's, idillisch en doorleeft. Pipi langkous, maar dan zonder paard of aap. Even geen feestgedruis, iets wat ik wel kon gebruiken na al die strandplaatsen die ik van de afgelopen weken gewend was. Ik had even ruimte in mijn hoofd nodig om na te denken over het vervolg van mijn reis. 4 dagen met niks op het programma en de eerste dag was zonnig.
Ik liep naar het park van de universiteit van Sydney, las in het gras een boekje en ontmoette daar een spontane Filipijnse jongen. We deelden mijn rijstewafels en praatten over zijn muzikale carrière die sinds kort een beetje van de grond begon te komen. Dit maakte me natuurlijk nieuwsgierig en dat begreep hij gelukkig. Hij gaf me een serenade met z'n gitaar. Hij was echt goed, want ik kreeg er kippenvel van.
Op de tweede dag heb ik zonder plan rondgewandeld door de stad, een expositie van door een grafisch kunstenaar ontworpen surfboards bezocht en pizza in bed gegeten met een film erbij (haha, lekker a la Bridget Jones).
Op dag 3,had ik een afspraak met de Australische dokter. Doordat ik veel tijd in de zee heb doorgebracht en ook vaak door de centrifuge van een wipe-out (als je van je board valt en de golven over je heen kletteren) ben gegaan, zaten mijn oren helemaal dicht. In het Nederlands zou ik ze dan zoals we dat zo mooi verwoorden moeten 'laten uitspuiten', maar in het Engels was dit nogal een interessante uitleg bij het maken van de afspraak aan de telefoon. "Yeah my ears are all like full of dirt and sea water and stuff, so I was wondering if you could wash them clean, or blow them out, or whatever you guys call it. Sorry I'm not an Aussie."
Uiteraard kreeg ik het prachtige "No worries" terug en stond ik genoteerd voor 12:00.
Dit bleek achteraf een grote grap.
Keurig op tijd meldde ik me bij de balie en mocht in de wachtkamer plaatsnemen. Thuis kun je er bij de huisarts al nooit op rekenen dat je meteen wordt geholpen, plus Australiërs zijn vaak veel te relaxt met tijd, dus ik had me al redelijk voorbereid op een wachttijd.
Ik had er echter niet op gerekend dat het zo rommelig zou verlopen als het nu deed. Toen ik om 13:00 eindelijk aan de beurt was voor een gesprek waarin het niet alleen over mijn oren ging maar de beste vrouw me er ook van wilde overtuigen geld te betalen voor een SOA-test en een borstkanker-analyse kreeg ik een 'zuster-voucher'. "Jaaaa je moet naar de balie gaan om de zustervoucher te betalen en te activeren en dan mag je weer wachten in de zusterwachtkamer". Ik vond het nogal raar; ik had toch gewoon een afspraak met haar? Toch liep ik maar braaf naar de balie en rekende mijn voucher voor de zuster af (het lijkt wel een kermisattractie haha).
Eenmaal in de zogezegde zusterwachtkamer aangekomen en een halfuur voor een dichte deur te hebben gezeten kwam hare majesteit naar buiten met de mededeling dat ze even een halfuur ging lunchen en ik dus later terug kon komen. Het was inmiddels 14:00 dus ik besloot ook maar naar de supermarkt te lopen voor een boterham. Althans, dat was het plan. Totdat ik iets anders zag: Australische paas-pepernoten. Dat was bizar! Naast het rare moment van het jaar waren ze ook 3x zo groot en hadden ze een vaag suikerlaagje om zich heen. Om eerlijk te zijn smaakten ze sowieso meer naar taaitaai en dat terwijl ze werden aangeprezen met "The real European quality!". De makers zijn vast nooit op vakantie in Europa geweest hihi.
Ik liet het me smaken en ging na het halfuur weer terug naar het medisch centrum. Aan de balie werd me vervolgens verteld dat de zuster haar pauze "wat had verlengt", want ja, "de zon schijnt zo lekker dus daar moeten we allemaal maar van genieten toch?" en of ik dus nog een extra halfuur wilde wachten. Er waren al 3 mensen voor me. Kortom, ik was voorlopig nog niet aan de beurt. Toen mevrouw de diva-zuster eindelijk kwam opdagen hielp ze tegelijk met mij 'het vriendje van de receptioniste', want die had natuurlijk voorrang. Ja je leest het goed: tegelijk. Dit lijkt aardig en efficiënt maar het was in de praktijk vreselijk ongemakkelijk. We zaten in de behandelkamer afgescheiden van een gordijntje en mevrouw zuster liep de hele tijd heen en weer tussen mij en de andere patiënt terwijl de receptioniste ook 5x langskwam om bij hem te komen kijken. Vage shit.
Uiteindelijk konden ze me ook niet echt helpen omdat ik van te voren had moeten druppelen. Dit had niemand me echter verteld. Superhandig allemaal.
Om 16:00 stond ik op straat, nog steeds halfdoof en 10 dollar armer. Mijn advies aan jullie: ga je in dit land naar de dokter, plan een hele dag en verwacht niks :)
De dag werd vanaf dat moment gelukkig beter. 'S avonds had ik namelijk afgesproken met de schoonmaakster van het hostel om uit eten te gaan. Ik had haar leren kennen terwijl ze de prullenbakken in mijn kamer verschoonde en er was meteen een klik. We bezochten een restaurant met een heel interessant concept. Je kon bestellen wat je wilde, maar ook betalen wat je wilde. Alles was op basis van donatie en je geeft dus voor wat je de service en het eten waard vind. Supercool! Er waren daklozen, Backpackers, maar ook rijke mensen en normale Australiërs. Sommige mensen betaalden veel; anderen zelfs niets. Ik besloot dat dit een mooi moment was om mijn portomonnee te ontdoen van al zijn minimuntjes. Het thema van de avond was India. We dronken chai tea en aten curry. Ten slotte was er zelfs een toetje. Joepie!
Ik kon me de laatste keer dat ik uit eten was niet eens herinneren, dus ik ging ontzettend tevreden naar bed.
Ik had de laatste dag wat dingen te regelen. Allereerst, mijn outback-trip. 5 dagen naar de Australische woestijn. Rijden op kamelen, slapen onder de sterren, de grote beroemde rode rots Ayers Rock en veel meer. Ik had de vluchtprijzen naar Alice Springs goed in de gaten gehouden en wist dat er over 2 dagen eentje ging die goedkoop was. Dit was er eentje die ik me nog wel kon veroorloven. Het zou tegelijkertijd ook het laatste zijn wat ik in australie ging doen.
De laatste dagen heb ik namelijk veel met de gedachte gespeeld mijn vlucht naar Thailand te verplaatsen naar een maand eerder, en dus ook een maand eerder thuis te zijn. Ik ben het zat om de hele tijd over geld na te denken en heb na de trip van deze week toch alles gedaan wat ik wilde doen in dit land. Het heeft geen zin om het nog een maand werkend (of misschien nog erger: zonder geld) vol proberen te houden. Het is mooi geweest.
Na een paar telefoontjes was het voor mekaar. Ik heb na de outback nog 2 afsluitende dagen in Sydney en vlieg dan door naar Bangkok.
Ik kom thuis tussen 14 en 18 mei (de definitieve datum moet nog bevestigd worden door de vluchtmaatschappij) in plaats van 18 juni. Een maand eerder. Ik heb alles gewoon iets sneller gedaan dan verwacht, het is tijd om verder te gaan. Het is goed geweest. Een nieuw avontuur in Azië wacht op me!
O en over avontuur gesproken, eerst nog even af maken waar ik aan begonnen ben: mijn vliegtuig naar die enorme zandbak vertrekt. Ik heb jullie over een paar dagen vast weer veel te vertellen!
-
11 April 2015 - 15:14
Oma Caron:
wat een verhaal ik zal het missen als je weer thuis bent oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley