Born to be wild
Door: Sabine Caron
Blijf op de hoogte en volg Sabine
27 Februari 2015 | Australië, Agnes Water
Na al dat boekengewurm was mijn boek snel uit, maar ik kon hem gelukkig 'doneren' aan een schattig winkeltje hier. Dat werkte als volgt. Je laat je boek zien, zij geven je er geld voor en verkopen het vervolgens tweedehands. Ik kreeg voor mijn boek 5 dollar, dat ik in plaats van aan mijn eigen buik, heb gedoneerd aan de straathondenstichting. Karmapunten voor mij haha!
Toen de avond viel heb ik nog wat goudgele rakkers gedaan in de biertuin in het centrum met twee meiden die ik telkens overal blijf tegenkomen. Omdat iedereen met dezelfde route langs de Oostkust naar beneden gaat is dat onvermijdelijk en dat is leuk! Je hoeft op deze manier niet constant afscheid te nemen van mensen omdat je toch weet dat je ze in de volgende plaats weer ziet en kan daardoor een wat minder oppervlakkige vriendschap opbouwen.
Samen met deze chicks stapte ik die avond dan ook in de nachtbus naar de volgende bestemming: Agnes Water. Dit plaatsje is misschien wel het allerkleinste dat ik tot nu toe heb gezien tijdens mijn reis. De sfeer was er ontzettend goed. Iedereen vriendelijk en vrolijk, mannen met tattoos en baarden en AC/DC uit de speakers. Ik zou die dag in deze rockervibe blijven, aangezien ik deel zou nemen aan een minimotoren-trip!
Eigenlijk moest je je autorijbewijs hebben om mee te mogen doen, maar ik wilde het zo graag dat ik mezelf erdoorheen heb gebluft. "Jaaaaa hij ligt thuis in Nederland omdat ik dacht dat ik toch geen auto in Australië ging huren!"
Ze accepteerden de smoes en met een oversized leren jack en een helm met vlammen erop was mijn motor-look compleet. Of nouja, bijna. We mochten namelijk ook neptattoeages op onszelf plakken (Je weet wel, die tattoos die je in schatkistjes kreeg vroeger als kind). Omdat ik natuurlijk al aardig wat plaatjes van mezelf heb besloot ik ze op mijn handen te plakken. Nu was ik er helemaal klaar voor! Allereerst moesten we oefenen op een parcours, want bijna niemand had ooit op zo'n ding gereden en we moesten goed genoeg worden om straks gewoon op de openbare wegen aan het verkeer deel te nemen. Dat was dus bochtjes maken, remmen en om pilonnen heen slalommen tot ze je goedkeurden. Voor mij en mijn mede-Europeanen in de groep was het extra lastig omdat ze hier aan de linkerkant van de weg rijden. Toch bleek ik een geheim talent te hebben. Ik had de motor binnen 5 minuten onder controle en crosste heen en weer zonder problemen. Dit was heel fijn, maar had wel als resultaat dat ik nog een uur moest wachten tot de rest het onder de knie had.
Sommigen durfden het na het oefenen niet eens meer en kozen ervoor achterop bij een instructeur te gaan zitten. En daar gingen we dan eindelijk: in de zon tussen landweggetjes en dorpjes door, 80km/uur en de wind in mijn haren. Ik vond het fantastisch en maakte meteen een mentale aantekening om 'Motorrijbewijs halen' op mijn bucketlist te zetten!
We zagen veel wilde kangoeroes langs, én op de weg (ze hopten voor ons uit, zo leuk!) en met z'n allen voelde het alsof ik deel was van een motorclan, zoals de Hells Angels.
Het eindpunt van de route was Town of 1770, waar we een prachtige zonsondergang hebben bekeken met een ijsje in de hand. Er waren honderden krabbetjes op het strand, onderweg naar de zee. We reden door de schemering terug en ik voelde me superstoer. Wat een topdag!
De volgende dag was het weer eens tijd om de surfplank erbij te pakken. Ze hebben in Agnes namelijk de goedkoopste surfles van de Oostkust. Zo'n koopje kun je als echte Hollander natuurlijk niet laten schieten. Helaas dachten heel veel mensen hetzelfde. De totale groep bestond uit 32 mensen, dus we moesten de planken delen. Dat betekende 15 minuten surfen, 15 minuten wachten, enz. Ondanks dat, was het toch heel gaaf. Er waren mooie golven en de leraren waren aardig. Het enige minpuntje was dat ik mijn voet heb opengesneden aan een rots. AU! Na de groepsfoto vertelde de leraar me dat ik de titel 'beginner' al redelijk voorbij was en best een eigen surfboard kon huren. En niet zomaar een surfboard, nee, een hardboard! De boardjes waar ze lessen mee geven zijn foamboards. Zachtere en grotere boards, zonder vinnen die beter blijven drijven en veiliger/makkelijker zijn. Hardboards daarentegen zijn zwaarder en steviger, hebben vinnen, een gewaxed deck en worden gebruikt door mensen al een stapje verder zijn. Ik liet dat me geen twee keer vertellen en heb meteen hostelnacht erbij geboekt om dat de volgende dag te kunnen proberen. Na nog even al het zand in het zwembad eraf te hebben gewassen ben ik naar bed gegaan. Ik kon niet wachten tot morgen!
Toen ik wakker werd scheen de zon en er waren golven! Joepie! Ze waren iets hoger dan gister, maar ik liet me er niet door afschrikken. Met mijn hardboard onder mijn arm rende ik de zee in en pakte meteen mijn eerste golf. Ik was super verbaasd over hoe goed het ging en kreeg daardoor alleen nog maar meer energie om te blijven oefenen. Ik begin verslaafd te raken jongens! Het was hard werken maar ik ben 4 uur achter elkaar doorgegaan tot mijn armen verzuurden van het peddelen. Dat ga ik morgen vast voelen...Gelukkig kan ik weer een paar uurtjes op de bus chillen. Het surfen van vandaag was trouwens ook een mooie afleiding, aangezien ik me best wel zorgen maak. Mijn geld begint langzaam op te raken, dus ik zal weer een baan moeten vinden. Het plukseizoen aan de oostkust is over, dus ik kan geen boerderijwerk doen en horecawerk is aanzienlijk moeilijker te vinden. Het enige wat ik kan doen is verder reizen en op elke plek opnieuw proberen iets te vinden. Duimen jullie voor me?
-
01 Maart 2015 - 17:10
Omacaron:
jij ben toch ook nergens bang voor op naar het volgende avontuur r
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley