Afscheid

De Stray-bustour over het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland is over en ik heb niet alleen afscheid genomen van deze prachtige plek, maar ook van mijn medepassagiers van over de hele wereld die in een enorm korte tijd vriendjes van me zijn geworden. Beloftes voor slaapplekken in Zwitserland, Engeland, Duitsland en Amerika zijn gemaakt en facebookprofielen zijn uitgewisseld. Ook gekke buschauffeur Leftie verdiende een knuffel; ik zal hem in de saaie openbare vervoers-bussen die ik nu ga gebruiken om het Noordereiland over te reizen heel erg missen.
Sinds vandaag ben ik dus weer alleen. En na 2,5 week continu met een groep te zijn geweest, voelt dat heel vreemd en onwennig. In deze blog kijk ik terug op de laatste twee dagen die we samen doorbrachten. Niet alleen omdat ik jullie zoals altijd op de hoogte wil houden, maar ook omdat ik deze hilarische gebeurtenissen zelf ook weer even wil herleven!

Het begon allemaal met Fabian, een Duitse medepassagier die jarig was. We waren onderweg naar Rangitata en buschauffeur Leftie was vastbesloten deze dag niet ongemerkt voorbij te laten gaan. Onderweg ging het al van start. Het feestvarken moest naar voren komen om in de rijdende bus voor iedereens neus te dansen op liedjes als de macarena en de vogeltjesdans. Natuurlijk deed iedereen voor wat mentale steun met hem mee en dansten we met z'n allen door het rijdende voertuig. Of dit veilig was is een tweede, maar het was in ieder geval wel supergrappig. Eenmaal in Rangitata verbleven we in het huis van een rafting school. De ene helft van de groep trok het wetsuit aan om de wilde rivierwateren met zo'n boot te gaan bevaren en de andere helft, waaronder ik (voornamelijk vanwege mijn budget, want het was poepduur) om in datzelfde water te gaan zwemmen. Omdat het rechtstreeks van de gletsjer in de buurt afkwam was het letterlijk ijswater, maar daardoor was het wel weer vers en dus mega helder en...drinkbaar! Zonder voorzichtig te proberen (anders zouden we nooit meer durven) doken we er met z'n allen tegelijk in. Dit was de verfrissendste duik die ik ooit heb gehad kan ik je vertellen! Na een tijdje wende het wel en hebben we er een aantal uurtjes in doorgebracht. Af en toe merkte je dat je mee werd getrokken door de extreem sterke stroming, dan wist je dat je te ver naar het midden ging. Als je werd gegrepen kwam je er bijna niet meer uit, best spannend!

Na deze ontspannen middag had de eigenaresse van de rafting-school voor ons gekookt. Een lekkere BBQ met als toetje zelfgemaakte chocoladebrownie. Dat ging er na al die lichaamsbeweging wel in! Net op het moment dat jarige Fabian opgelucht was en dacht dat Leftie hem was vergeten kwam de gekke buschauffeur aanzetten met 8 verschillende soorten gore shotjes en een blauwe stringbikini. Die arme jongen moest de string aandoen en de drankjes zo snel mogelijk naar binnen werken. Daarna kwam één van de meiden op het idee om hem een make-over te geven en regelde een pak met hars-strips. Laten we het erop houden dat Fabian die avond heel Nieuw-Zeeland bij elkaar heeft geschreeuwd en op zijn benen en borst een prachtig haarloos patroontje hadden gekregen. Het feestje ging die avond door totdat de zon onderging en de jarige geen schaamte meer voelde voor zijn prachtige outfit. Hij stond ongegeneerd in zijn string te dansen en deed uiteindelijk zelfs een striptease waar ik uiteraard een trauma aan heb overgehouden. Zou hij stiekem trots zijn geweest op zijn vrouwelijke kant of lag het gewoon aan zijn 'alcoholisch zelfvertrouwen' dat in de loop van de avond steeds groter groeide?

De volgende ochtend kwam na dit 'bijzondere verjaardagsfeest' al veel te snel. Gelukkig zouden we die dag de oversteek van het Zuider-, naar het Noordereiland maken met de Ferry. Dit duurde maarliefst 3,5 uur en betekende dat je nog even kon bijslapen, of juist van de frisse wind en het zonnetje op het dek kon genieten. Ik besloot voor dit laatste alternatief te gaan en toen we die middag eenmaal de haven van Wellington in vaarden was ik helemaal niet zo moe meer en had ik zelfs een kleurtje gekregen. Wellington is de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, maar oogt als een enorm dorp. Het is een feest-stad zoals Queenstown (zie 2 blogs terug), maar dan wat minder gedwongen. Wij hoefden echter niet gedwongen te worden om te feesten, want aangezien het onze laatste avond samen was, zou dit sowieso wel gebeuren! Live-bandjes en sangria maakten het feest compleet.

De komende dagen staan voor mij in het teken van het ontdekken van Wellington. Ook wil ik de tijd nemen om alles even op een rijtje zetten en me klaar te maken voor mijn solo-trip over het Noordereiland. Ik ben benieuwd wat mijn reis me gaat brengen!