Ukeleles, sterren en worst

Hey liefjes!
Ik hoop dat jullie je vervelen en niet teveel hebben gepland in het komend uur, want ik heb een reuzelang verhaal voor jullie! Door tijd- en wifi-gebrek gaat deze blog over meerdere dagen. Ik heb alles bijgehouden van wat er gebeurd is en heb nu eindelijk weer even tijd om het allemaal uit te typen! Neem je tijd, en je mag hem ook in 2 keer lezen als je dat relaxter vind natuurlijk!

Een nieuwe dag in Nieuw-Zeeland en vandaag ook weer een nieuwe buschauffeur! Op de een of andere manier hebben ze allemaal gekke namen! Zo ook deze: Mozzie, een Britse gast met droge humor en een fijne muzieksmaak die hij meteen al in ons eerste gezamenlijke ritje naar voren liet komen. Zijn bus zou ons die dag tot in het diepste puntje van het Zuidereiland leiden. Ondanks onze ontsnapping tijdens de hostel-overstroming van die ochtend in Queenstown (zie vorige blog) zouden we die dag toch weer op zoek gaan naar water. De tocht zette zich voort op een weg die tussen de hoogste bergen van Nieuw-Zeeland doorkringelde. Ik weet niet of het door mijn gebrek aan slaap, de perfect passende liedjes van Mozzie of het wederom adembenemende uitzicht kwam, maar ik werd op dat moment even een beetje emotioneel vanbinnen. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend om hier te zijn en al deze gave dingen mee te maken, maar eigenlijk is het iets om dankbaar voor te zijn toch? Al mijn harde werk werpt haar vruchten af! (hahaha vruchten, nectarines, plukwerk, snap je hem?). Na dit mooie moment van realisatie en deze slechte grap kwamen we aan bij Milford Sounds waar we op een dagcruise zouden gaan. Er was ons verteld dat er gratis koffie op de boot zou worden geschonken. Ik verheugde me daar enorm op, gezien het weinige aantal uurtjes slaap dat ik die nacht had kunnen pakken.

Naast de gratis koffie kregen we ook een kosteloze portie zonneschijn. Een glinsterende rivier leidde de boot tussen de gigantische fjorden (sounds) van Milford door. Het maken van deze blogs lijkt elke dag wel moeilijker te worden aangezien dingen zoals dit zó onbeschrijfelijk zijn. Het klinkt cheesy (vooral na die emotionele vorige alinea), maar er zijn gewoon geen woorden voor de schoonheid van de natuur hier. Terwijl ik typ voel ik dat ik steeds in herhaling val en als ik foto's maak lijken deze de omgeving altijd teniet te doen. Kon ik jullie maar hier naar toe transporteren! Totdat iemand een machine uitvindt die dat mogelijk maakt zal ik me moeten verschontschuldigen en moeten blijven oefenen in deze prachtige 'schrijfschool'!

Eenmaal terug aan land vervolgde de trip zich naar de accomodatie van die nacht: Gunns Camp. Een 100 jaar oud bungelowparkje met slechts 10 houten huisjes aan een rivierstroompje, dat wordt gerund door een oud koppel. Dit kamp zou wel eens de meest afgelegen locatie kunnen zijn waar we tot nu toe hebben geslapen en dit was te merken! De iddylische huisjes hadden geen verwarming, er was nergens electriciteit, geen mobiel internet of überhaupt ontvangst en de douche moest opgewarmd worden met vuur. Leuk voor 1 nachtje was het zeker, maar ik moet er niet aan denken om hier weken te verblijven! (al rust je dan wel écht uit volgens mij).
Mozzie wilde die avond besteden aan het beter leren kennen van de groep en dus zouden we samen eten koken! Hij was een trotse Engelsman, dus vanavond stond zijn 'Bangers & Mash' op het menu. Worsten (in dit geval van de BBQ) en aardappelpurree met groenten en jus, veel jus. Het was leuk om eens iets nieuws te proberen en bovendien misschien wel het gezondste/normaalste eten dat ik tot nu toe in Nieuw-Zeeland heb gehad! Zonder alle luxe voorzieningen 'moesten' we ons die avond vermaken met puzzels en kaartspelletjes, ook wel eens gezellig! Toen het donker werd (en wij door het gebrek aan electriciteit natuurlijk geen lampen hadden) gingen we naar buiten om sterren te kijken. Omdat het een hele heldere dag was geweest en we super afgelegen van de buitenwereld zaten werden we getrakteerd op een gigantisch decor aan lichtjes. Ik zweer dat ik de halve Melkweg heb gezien die avond, zo gaaf! Ik wilde langer wachten totdat het nog later werd en er misschien nog meer bij zou komen, maar nam genoegen met dit huidige beeld. De koffie van de cruise begon uit te werken en mijn brakheid dwong me naar m'n bed!

Na de nodige slaap ingehaald te hebben werd ik 's ochtends ijskoud wakker. Het leek hier midden in de bergen en in dit slecht geïsoleerde hutje wel winter! Er kwamen zelfs rookwolkjes uit mijn mond! Gelukkig was de bus warm en had Mozzie alweer zat voor ons in petto. Voordat we aankwamen op de eindbestemming Invercargill, stopten we nog even op een uitkijkpunt genaamd 'Mc Crackensend'. Enkele jongens van de groep vonden het grappig om op het naambordje te zitten en met blote billen (butt-cracks) te poseren voor de foto. Ik heb dit maar overgeslagen aangezien ik mijn in Australië opgedane kleurtje in deze paar dagen in Nieuw-Zeeland alweer bijna helemaal kwijt ben. Witte billen zijn geen goed fotomateriaal haha!

Toen we in Invercargill aankwamen en hoorden dat er gratis Wifi in het hostel beschikbaar werd gesteld, was ik blijer dan ooit. Ik moest namelijk serieus aan de slag met het plannen van mijn reis op het Noordereiland. Ik heb namelijk alleen een bustour voor Zuid geboekt omdat ik oorspronkelijk op het andere eiland met Laurens (een vriend uit Nederland die daar nu op een boerderij werkt) en zijn auto zou gaan roadtrippen. Helaas heeft hij net te horen gekregen dat hij de dagen dat ik op het Noordereiland zit per sé moet werken en zal ik dus een andere manier om te reizen moeten zoeken. Heel jammer en onhandig des te meer! Voor het kopen van een tweede Stray-bustour is het in dit hoogseizoen al te laat, maar er valt misschien iets te regelen met openbaar vervoer...Dit is wel veel lastiger, maar ik wil ook niet weggaan zonder iets van het Noorden te hebben gezien!
Ik nam met mijn laptop plaats op de bank in de chillruimte van het hostel en de architectuur van het gebouw viel me meteen op. Het had veel weg van de muziekscholen waar ik vroeger als klein Sabientje heen ging voor blokfluitles (ja jongens, ik was er zo eentje, maar voordat jullie me uitlachen, ik was er heel goed in!). Opeens vulde geen fluit-, maar pianomuziek de ruimte. Ik keek op van mijn gestress en zag in de hoek een wat oude, valse piano met daarachter een backpacker. Deze Duitse, talentvolle jongen stortte zijn hart uit op het instrument en gaf een privé concert. Hij coverde liedjes van onder andere Ludovico Einaudi en daar maak je mij altijd heel blij mee (voor als je die niet kent, het is het youtuben waard!). Genieten geblazen!

Alsof dit nog niet fijn genoeg was kreeg ik de volgende ochtend nog meer muziek voorgeschoteld. In het café onder het hostel was een ukelele-concert (je weet wel, die kleine gitaartjes) aan de gang. Samen met mijn Belgische maatje ben ik voordat we met de bus vertrokken nog even door het park in Invercargill gewandeld. Niet heel bijzonder, maar wel relaxt om even de benen te strekken voordat we weer lang moesten zitten!
Zoals je je misschien nog wel herinnert van één van mijn vorige blogs werden we met de bus een paar dagen terug verrast door een kudde koeien op de weg. Vandaag was het de beurt aan de schapen. Honderden witte bolletjes blokkeerden de route en zorgden voor een gedwongen vertraging. Het was meer hilarisch dan irritant en uiteraard werden de camera's erbij gepakt voor wat leuke plaatjes. Toen we eenmaal weer verder konden bracht Mozzie ons naar Waipapa Point. Hier lagen wilde zeeleeuwen op de rotsen te zonnen. De zeehonden die we aan het begin van deze tour hadden gezien waren niets vergeleken bij deze monsters! Je moest op 10 meter afstand blijven, want ze kunnen zich heel snel over het strand voortbewegen en bewaken hun territorium uit alle macht. Het was bovendien wel duidelijk waarom ze 'leeuwen' worden genoemd: ze zijn enorm groot, harig en grommen net zo hard, of misschien wel harder!
Na een paar keer te hebben geprobeerd dichtbij te komen en net zo hard weer gillend weg te zijn gerend was het tijd voor een relaxte lunch. We hadden 2 uurtjes 'vrij' om op het strand te liggen. Mozzie vertelde ons onderweg naar de zee dat de baai waar we naartoe gingen de enige plek in Nieuw-Zeeland is waar je de Heksterdolfijn kan spotten. Dit is de kleinste en zeldzaamste dolfijn ter wereld! Er zijn er slechts 55, dus als we ze vandaag konden zien zou dat heel speciaal zijn. De buschauffeur deed dit werk al enkele jaren en had er pas 1x eentje een gezien. Maar je voelt hem al aankomen: wij hadden dezelfde eer! Niet lang nadat we het water in waren gedoken kwamen ze tevoorschijn! 2 kleine rugvinnetjes verschenen aan het oppervlak en zwommen naast ons door de golven! Zomaar spontaan, en zo dichtbij! De zon ging onder, we aten verse vis en het einde van wederom een paar supertoffe dagen was gekomen.