In de wolken

De wielen van de bus gaan rond en rond, rond en rond, rond en rond, ditmaal met een nieuwe buschauffeur. Na afscheid te hebben genomen van Little G (zie vorige blog) die naar het Noordereiland vertrok, ontmoette we Nathalie, schijnbaar de beste chauffeur die Stray in haar bezit heeft, om onze weg op het Zuidereiland te vervolgen. Om onszelf te introduceren kregen we van haar stiften en moesten we wat symbool staat voor het land waar we vandaan kwamen, al rijdend, op het raam tekenen. Aangezien de joint, de molens, de kaas en de klompen allemaal al door andere Nederlanders in gebruik waren genomen, koos ik maar voor een grachtenbruggetje (al kwam het niet echt heel goed over in een heen en weer schuddende bus haha).

We gingen die dag op weg naar Marahau, een plaats die bekend staat om een gigantisch natuurpark: Abel Tasman National Park. Een gebied, ongeveer zo groot als België, met heel veel verschillende soorten wilde planten en dieren. Naast de prachtige flora en fauna kon je er spannende activiteiten ondernemen. Zo ook ik besloot die middag de stoute schoenen aan te trekken en te gaan skydiven! Het was een zonnige dag, dus dat was perfect, en bovendien was deze locatie uniek qua uitzicht, omdat je hier vanuit de lucht zowel het Noorder- als het Zuider-eiland van Nieuw-Zeeland kan zien. Eenmaal strak in het pak, inclusief harnas, mutsje en bril klom ik in het vliegtuigje dat al voor ons klaar stond. Omdat dit mijn eerste keer was, zou ik een tandemsprong gaan doen. Dit betekent samen met een instructeur op je rug, die de controle heeft over de parachute. Na 15 minuten uit het raampje te hebben kunnen genieten van een fenomenaal uitzicht hadden we de 13.000 voet bereikt. Dit is ongeveer 4 kilometer hoog! Nu was het zenuwslopende moment dan eindelijk aangebroken. Na een paar seconden uit de open deur van het vliegtuig te hebben gehangen, zwiepte mijn buddy me over de rand en beleefden we een 45 seconden durende vrije val. Na deze adrenaline-stoot was het tijd om 5 minuten lang van het uitzicht te genieten en te zweven aan de parachute. Ik vond dit het fijnste gedeelte, omdat je je dan nergens meer zorgen om maakt en je rustig om je heen kunt kijken naar al het moois daar beneden. Ik keek naar mijn bungelende voeten, toen weer naar boven naar de parachute, en spreidde mijn armen: "I believe I can fly!".

Eenmaal op de grond leek het bijna niet te zijn gebeurd. Mijn oren zaten dicht en het enige wat ik kon doen was breed glimlachen. Ik had het overleefd en het was supertof! Het was allemaal heel snel gegaan, dus gelukkig was er een cameraman mee gesprongen, die met een Go-Pro op zijn helm alles had vastgelegd. Ik kroop met mijn medespringers in een klein bioscoopje, waar we de kans kregen om onze eigen skydive-film te bekijken. Sommige mensen zagen er heel grappig uit omdat hun wangen alle kanten op gingen, anderen deden een 'Superman' beweging of deden net als ik, alsof ze vlogen. Ook had ik op mijn vuisten ''Hoi Mam'' geschreven, die ik in de lucht in beeld hield. De video's werden gemonteerd met muziek naar keuze (ik koos voor rockmuziek en ik kreeg hiphop, dat was een beetje jammer) en op DVD gezet. Helaas heeft mijn minilaptopje geen DVD-ingang, dus helaas kan ik jullie het bewijsmateriaal voorlopig even niet laten zien. Ik hoop daar zo snel mogelijk een oplossing voor te vinden! Anyways, na vanbinnen een beetje gehuild te hebben tijdens het afrekenen stapten we, met ons hoofd nog half in de wolken, terug in onze bus.

We verbleven de komende 2 avonden in blokhutjes aan zee. Paardjes graasden voor de deur en bergen stonden statig in de achtergrond. Een ongelofelijke locatie aan de voet van het natuurpark. Onze magen waren door de sprong nogal van slag en hongerig, dus de BBQ die volgde kwam als geroepen! Tijdens het eten kwam buschauffeur Nathalie opeens aanzetten met vers gevangen mossels die we mochten proeven. Thuis vind ik die nooit zo lekker, maar ik wilde het toch uitproberen en ze waren echt heerlijk! Toen mijn buik eenmaal vol was met al dat lekkers merkte ik pas hoe moe ik was. Bedtijd!

Toen we de volgende ochtend opstonden begon te tweede dag in Marahau. Heel fijn, want ik had het Abel Tasman National Park alleen nog maar vanuit de lucht gezien (niet dat dat zo vreselijk was, maar erdoor heen lopen zou ook wel prettig zijn). Ik pakte met 5 anderen een bootje over het water met een kapitein die ons rondom het hele natuurpark bracht. De zon deed haar werk en de eilandjes in de zee verzorgden een uitzicht zo bijzonder als op een ansichtkaart. Op de helft van het park werden we afgezet in een lagune/baai en mochten we zelf teruglopen naar het begin. Deze wandeling zou ongeveer 3 uur duren. Dit was prima, want wanneer we helemaal aan de andere kant van het park zouden zijn afgezet hadden we 7-10 uur moeten lopen en daar hadden ik en mijn enkel (die nog steeds elke dag pijn doet, super vervelend!) niet zo'n zin in.

Die avond hebben we in grote hangmatten gelegen waar we met z'n tweeën tegelijk in pasten en boekjes gelezen tot de zon onderging. Er was in Marahau schijnbaar maar één bar, dus daar hebben we nog wat goudgele knakkerts geconsumeert, en na een nachtelijke hoelahoepsessie (geen idee waar die hoepels opeens vandaan kwamen maar het was hilarisch) zijn we lekker ons bed ingekropen. Morgen, next destination: Westport! Een dorpje aan de Westkust, vlakbij het strand. Er zouden goede golven moeten zijn en het zou echt tof zijn als ik ook een keertje in Nieuw Zeeland kon surfen tijdens deze reis!