Hipstertopia
Door: Sabine Caron
Blijf op de hoogte en volg Sabine
14 November 2014 | Australië, Melbourne
4 andere Nederlanders uit mijn hostel hadden naast mij ook het plan om naar dit 'beloofde land' toe te trekken en we boekten dan ook gezellig samen de bus. Na een ontzettend voedzaam frietje bij de Hungry Jacks (de Burger King van Australie) stapten we om 7 uur 's avonds in de bus. Hij zou de dag erna om 7 uur 's ochtends aankomen, dus dat scheelde ons ook weer een hostelovernachting, en dat hebben we geweten. Slapen was een luxe die ons helaas niet gegund werd, aangezien de buschauffeur een praatgrage, knotsgekke Italiaan was. De beste man had een heuse microfoon waardoor hij de halve reis flauwe grappen en vunzige opmerkingen schreeuwde. Aangezien ik met een ander meisje voorin zat waren wij het pispaaltje en daar kon geen schaapjes tellen tegenop. Als resultaat kwamen we doodmoe en vies op onze bestemming aan, waar we gelukkig werden begroet met een fantastische zonsopkomst.
Vanaf dat moment hadden we maar 1 doel: een slaapplek voor de aankomende nacht vinden. Voor het eerst maakte ik mee hoe het voelde om dakloos te zijn. Met ons complete hebben en houwen op de rug slenterden we door de straten op zoek naar een hostel. Na 2 uur gespendeerd te hebben aan het langzaam ontwikkelen van een hernia werden we beloond; een bedje midden in het centrum, voor niet eens zoveel dollars! Het gebouw waarin we de komende 3 nachten een kamer boekten was historisch en sfeervol. Het plafond zat vol met ornamenten (als je niet weet wat dat is google je het maar want volgens mij is er geen ander woord voor dan 'tirelantijntjes', als dat uberhaupt een woord is) en er was iedere dag gratis pasta, rijst, koffie en thee. Leven in een gebouw als dit voelt alsof je in een enorm studentenhuis woont. Er is een gezamenlijke keuken, het is niet echt schoon, maar iedereen is jong en in voor een feestje of praatje. Daarover gesproken, onder het hostel zat een kroeg die we meteen maar eens gingen uittesten!
Bij onze kamer zat namelijk een welkomstpakket met daarin een gratis drankje in deze zogenaamde 'U-bar' (originele naam haha?). Na zo lang in 34 graden en de volle zon rond te hebben gebanjerd waren wij als rasechte hollanders wel toe aan een alcoholische versnapering. Zonder de moeite te nemen om op te frissen stortte wij ons op de gratis traktatie. Met het afzweren van de smerige Goon (zie vorige blog) uit Sydney nog in mijn achterhoofd nam ik een slok van de wat vreemde cocktail die we daar kregen. Uiteraard was het weer Goon. Wel met sinaasappelsap deze keer. Ondanks dat het op deze manier iets beter smaakte, heb ik toch maar geen tweede glas besteld en zijn we vroeg naar bed gegaan.
De dag erna heb ik mijn landgenoten laten uitslapen en ben ik zelfl al vroeg op pad gegaan. Nadat ik bij de plaatselijke print-winkel 30 kopietjes van mijn CV had laten uitprinten was het tijd om op werk-jacht te gaan! "Waarom? Je bent toch op vakantie Sabine?", hoor ik jullie denken. De verklaring; Ik ben van plan tot aan 10 januari in Melbourne te blijven en hier mijn portemonnee even aan te vullen voor de rest van de reis. Niet omdat ik nu al niks meer heb, maar meer omdat ik zeker wil zijn niet in een vuilnisbak te hoeven slapen tegen het einde. Ik heb dan wel gespaard, maar alles is hier zodanig duur (een simpele zak nootjes uit de supermarkt kost omgerekend ongeveer 6 euro) dat ik het risico niet wil nemen. Daarbij lijkt het me ook gewoon heel tof om hier in een barretje of restaurantje onder de locals te werken. Even geen toeristje spelen. Ik heb horeca ervaring en kan best aardig Engels, dus ik heb er wel vertrouwen in. Het enige probleem is misschien dat werkgevers hier vaak willen vaak dat je 6 maanden aaneengesloten voor ze werkt. Daar werd door andere backpackers aan mij voor geadviseerd gewoon te liegen. Dit vind ik wel lastig.
Zodoende! Ik heb mijn nummer vandaag uitgedeeld aan half Melbourne door gewoon overal naar binnen te lopen en te vragen of ze mensen zochten. Aan het begin was dit nog een beetje spannend, maar na een tijdje was ik er zo aan gewend dat het standaard "Zijn jullie op zoek naar medewerkers?"-zinnetje zelfs bij het kopen van een broodje per ongeluk uit vloog. Ik was nuttig bezig en kon tegelijkertijd de stad ontdekken. Alles wat ze er in boekjes over hadden gezegd is meer dan waar. Vanuit het rode (gratis!) stadstrammetje naar buiten starend bedacht ik me hoe goed deze plek nu al voelde. Na hier pas 1 dag te hebben doorgebracht heb ik al het idee thuis te zijn gekomen. De lokale bevolking is voor het grootste gedeelte getattoeerd of gepierced, overal zijn platenzaakjes en zijn vintage winkeltjes. Je zou de sfeer kunnen omschrijven als een soort algemene kunstacedemie-vibe. Heerlijk!
Nu is het wachten op telefoontjes geblazen. Maar ik zit niet stil. Morgen hebben we met z'n vieren een auto gehuurd om The Great Ocean Road af te gaan leggen. Dit is een route langs de zee waar je meer dan 3 dagen over kan doen. Het schijnt legendarische uitzichten van indrukwekkende rotsen en kliffen op te leveren. We hebben meteen eten ingeslagen voor onderweg en ik ben op dit moment mijn ipod aan het opladen voor wat lekkere muziekjes. Een mini-roadtripje dus!
Na dit avontuur leveren we de auto weer in en vertrekken mijn huidige maatjes naar het Noorden van Australie. Dan blijf ik voor het eerst ergens alleen achter. Aan de ene kant vind ik het een beetje eng, maar aan de andere kant heb ik er ook heel veel zin in. Vanaf dat moment hoef ik helemaal nergens meer rekening mee te houden. Ik laat het hier voor nu even bij want de stad roept mijn naam. Vanavond staat stappen op de planning. Eens kijken wat het nachtleven van dit hipstertopia te bieden heeft. Whoohoo!
-
15 November 2014 - 13:27
Oma Caron:
wat een verslag je hebt het wel naar je zin
geniet maar lekker groetjes oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley